Column: Eén pot nat

De man aan de bar schudt met zijn hoofd. De roodpaarse kleur van zijn neus maakt duidelijk dat hij een ervaren innemer is. Voor hem staat een leeg glaasje en hij zegt: “Nog een oude klare graag”.

Ik zit in het zonnetje aan een tafel bij de deur in het grandcafé en bekijk het schouwspel. Ik heb zojuist een koffie met gebak besteld. Ik leg mijn krant opzij. “Weet je wat ik nu zo jammer vind van dat 70 jaar bevrijdingsfeest?”. Ik spits mijn oren want hij is zeker negentig jaar, nog kras, maar duidelijk met een vooroorlogse geboortedatum.

Hij gaat verder: “Ze willen stilstaan bij de vrijheid, maar wat mij betreft is die verder dan ooit”. Hij kijkt de barman aan die stoïcijns doorgaat met glazen spoelen. “Meneer, in mijn tijd geloofden we nog dat iedereen het beste met elkaar voorhad. De PvdA heeft iedereen in de luren gelegd. Vadertje Drees is voor mij de grootste oplichter en Den Uijl praatte hem na. Kunt u daar nou bij?”

Hoopvol kijkt hij de barman, die ik inschat als een late twintiger, aan met een blik van “dat moet je toch met me eens zijn”. De barman reageert beleefd men een onbestemd gebrom.

Ik maak me op voor de volgende beschuldiging: “En dat CDA altijd maar de kerk in het midden laten en ondertussen gaat de maatschappij naar de bliksem”. Hij slaat met zijn vlakke hand op de bar om zijn betoog kracht bij te zetten. Hij neemt nog een slokje: “En weet u, het is allemaal één pot nat. Of je nou VVD of D66 hoort, ze proberen allemaal aan de macht te komen. Allemaal! En wat doen ze aan de echte problemen. Niets.”

Daar kan de barman een puntje aan zuigen.

Hij stapt van zijn barkruk, een beetje onzeker, en zegt: “Schrijf maar op mijn rekening, jongen”. In de deuropening keert hij zich naar mij: “O ja meneer, ik vergeet helemaal de CU. En die lokale partijen VSP en MB. Snapt u de toegevoegde waarde? U bent veel jonger als ik.”

Ik kan het eerlijk gezegd ook niet bedenken en zeg aarzelend: “Die geven toch tegenwicht aan de coalitie?”

Hij schudt meewarig zijn hoofd, steekt zijn wandelstok in de lucht: “Het zijn allemaal opvreters.” Terwijl hij de Markt oversteekt richting de Wip, neem ik werktuiglijk een hap van mijn gebakje, dat ik al die tijd niet heb aangeraakt.

Opvreters, hum, geldt dat voor iedereen? Ik sla mijn krant op en lees de koppen: Syrië, elkaar steunen, de-escaleren, IS.

Mijn wereld is groter, maar ook complexer. Er hangt een donkere wolk voor de zon.