Column: Een soort uitzending gemist

Zo af en toe heb ik het op mijn werk over Maassluis. Nu zult u denken: “moet er niet gewerkt worden bij de Rijkswaterstaat want de RWS is toch de uitvoeringsorganisatie van het Ministerie van Infrastructuur en Milieu? U weet wel: het ministerie dat de snelheden op de rijkswegen bepaald en zo af en toe veranderd.” Natuurlijk wordt daar hard gewerkt maar de RWS beschermt ook zijn medewerkers door een stukje software op de computer; dat heet ‘workpace’. Af en toe blokkeert alles en mag je wat arbo-achtige oefeningen doen. Ik gebruik die tijd soms om Maassluis te promoten. Ik kreeg een vraag: “heeft Maassluis stadsrechten” “Natuurlijk, sinds 1814”, meldde ik. Toen kreeg ik de kous op de kop. Mijn gesprekspartner vindt rechten uit die tijd geen echte rechten. Dat zijn de stadsrechten die Den Haag ook heeft, dat is ook geen stad. Met een getormenteerde ziel ging ik weer aan het werk.

Ik moest hieraan denken toen ik deze week een bezoekje bracht aan het Klaphuys om daar te genieten van een middagje geschiedenis van Maassluis. Ineke Vink had deze middag een verkorte versie van de bijeenkomst van vorige week in de Immanuelkerk. Daar kon ik door omstandigheden niet bijzijn. Ik was dus erg blij met deze versie van uitzending gemist.

Je hebt mensen die geweldig kunnen speechen en je hebt mensen die dat absoluut niet kunnen. Je hebt ook mensen die kunnen vertellen en je hebt mensen die dat niet kunnen, waarbij je binnen drie minuten zit te vechten tegen zware oogleden. Ineke Vink behoort tot de eerste categorie vertellers.

In een aantal stappen loopt zij door onze geschiedenis heen. De start ergens in de 14e eeuw waarbij onze voorvaderen rondom de “luchten” hun domicilie kozen. Wij hebben – zoals elke Maassluizer weet – drie vlieten. Een resultaat uit een geschiedenis waarbij het destijds voor ijdele bestuurders blijkbaar noodzakelijk was een eigen ontwatering te hebben. Vandaar de Monstersche sluis, en de Wateringsche sluis. De Boonervliet had drie luchten. Ineke toonde een tekening van deze installatie. Deze vliet was een samenwerking  – het kòn dus wel – tussen Naaldwijk, Maasland en ik meen Voorburg.

Vooral Naaldwijk deed mij deugd want de collega die meesmuilend deed over onze stadsrechten komt hier vandaan.

Hendrik Moerings kwam langs: zijn dagboeken leren ons veel over de verlichte despoten en de gewone mensen in ons stadje vooral toen na 1755 de gewone man ook mocht gaan nadenken over het dorp, zichzelf en zijn toekomst. Toch blijkt dat Maassluis een beetje achter liep. Veel gebeurde een jaar of dertig later dan elders. Bijvoorbeeld het samengaan van de gereformeerde kerken. In Maassluis veel later en toch nog een beetje op z’n Maassluis. Ze gingen wel samen maar hielden toch kerk A en kerk B.

Ik zag ook voorbeelden van city-marketing van ‘voor de brief’. In 1907 werd in Den Haag een vredesconferentie gehouden. De deelnemers aan dit gebeuren hebben in die tijd een bezoek gebracht aan Maassluis. Ineke toonde ons wat foto’s uit die tijd met daarop dames met hoepelrokken en torenhoge kapsels.

Dit jaar komen wederom alle wereldleiders naar Den Haag. Een dagje Maassluis tussen drukke werkzaamheden door voor Obama en zijn collega’s? Waarom niet!

Als geodeet heb ik speciale belangstelling voor oude landkaarten, de oudste waarop Maassluis staat werd door Ineke uiteraard getoond. In het Douanehuisje is vanaf vandaag 1 maart een expositie van oude landkaarten. Ik ga zeker kijken! U ook?

 Aan Solleveld