Column: Een traantje wegpinken

Mijn oog viel op de Kroniek van Maassluis, die lag op tafel. Dit fraaie stuk werk waarin de geschiedenis van Maassluis met enige fantasie her te beleven valt, had enige tijd in Vlaardingen een tafel gesierd. Mijn dochter heeft nl. de geschiedenis van de stad waarin zij opgroeide bestudeerd en beantwoordt nu moeiteloos elke vraag die in een quiz over de historie van Maassluis niet zou misstaan.

Doordat ik wat oude foto’s in een schoenendoos had opgeborgen, zat ik met mijn oma in mijn hoofd en misschien daardoor sloeg ik de Kroniek random open. Mijn oma had namelijk de gewoonte om na de warme middagmaaltijd een stukje uit de heilige schrift te lezen. Meestal werd dit gestuurd door de kalender die aan de muur hing. Een kalender waarvan elke dag een blaadje werd afgescheurd en waarop een Bijbeltekst stond. Tegenwoordig vind je deze kalenders over elk onderwerp maar in de jaren vijftig-zestig waren die er slechts stichtelijke vorm. Toch, als mijn oma een frivole bui had, dan sloeg ze de Bijbel random open om te zien wat de HEER op dat moment tot haar te zeggen had.

De Kroniek ging open bij het hoofdstuk over de Taanschuurpolder en ik zag een foto van de hoek van de Taanstraat en de Haven. Het bestaat niet meer; de Taanstraat wel maar in een moderne uitgave die met wat verbeeldingskracht het aanzien nog wel waard is. Veel is er verdwenen in die omgeving. De kleine kerk die ooit rond 1500 als houten kapel voor de heilige Martinus was begonnen, sierde onze stad 466 jaar. De kerk moest verdwijnen in de vaart der volkeren. De bebouwing die er voor terug kwam doet zeer aan de ogen. Ik kan mij voorstellen dat de bewoners met plezier op de Hoogstraat vertoeven maar de bedenkers van deze vorm van stadsvernieuwing zouden eigenlijk -nu nog (desnoods postuum)- per direct ontslagen moeten worden wegens incompetentie. De resten van de Kleine Kerk in de vorm van preekstoel en doophek zijn gelukkig behouden en in een Kerk in Zwammerdam te bewonderen.

Al bladerend mijmerde ik verder over mijn eerste jaren in Maassluis. Vooral het café dat op de genoemde hoek stond trok mijn aandacht en ik herinnerde mij de opnames van de film Spetters in 1979. Op een zondagochtend, dat kon toen net in Maassluis, waren er opnames bij dit café. Terwijl ik in alle vroegte mijn hond uitliet, waren er velen bezig om de opnames technisch in goede banen te leiden en ik bekeek het tafereel met belangstelling. Een VW busje kwam aanrijden, de deur van het café ging open en een aantal heren rolde uit de kroeg de bus in en de VW vertrok. Althans dat was de bedoeling. Vijf takes waren er nodig doordat het wegrijden steeds mislukte. Waarschijnlijk een low-budget film een indruk die door de schaarse kleding van de dames versterkt werd. Het proces om van mij een Maassluizer te maken is daar begonnen. Ik ging Maassluis ontdekken en het boek van meester Blom lezen over de geschiedenis van onze stad. Er is veel verdwenen en misschien begrijpt u dat ik al lezend en rondkijkend af en toe een traantje moest wegpinken.

Aad Solleveld