Ooit e-mails gekregen met aanbiedingen van een landelijke keten van hotel-restaurants met een Engels klinkende naam? Bijvoorbeeld met een aanbieding voor een diner voor twee personen voor € 29,50. 

Dat is natuurlijk geen geld, dus besloten we het er op te wagen. Onderbewust hadden we er waarschijnlijk niet veel fiducie in want we hadden de bon bijna laten verlopen. Snel nog even online gereserveerd in één van hun restaurants in de buurt*, met een chique naam die in het mondaine Cannes niet zou misstaan. Als het een sof zou blijken te zijn, waren we in ieder geval snel weer thuis.

Het reserveren verliep vlekkeloos en we kregen direct een e-mail met dank voor de reservering en de voetnoot “Het restaurant is gemachtigd de reservering te annuleren indien er geen beschikbaarheid is en zal u hiervan tijdig op de hoogte stellen”.  Hè, houdt hun computer niet bij hoeveel tafels er gereserveerd zijn? Of willen ze je gewoon lozen als ze een lucratievere reservering kunnen boeken? Toch nog aardig dat ze je dat dan tijdig laten weten, voorkomt in ieder geval dat je in je paasbeste kloffie in een vol restaurant voor joker staat.

Maar we hadden ons voor niets zorgen gemaakt, er was royaal “beschikbaarheid”: bij binnenkomst zat er vrijwel geen kip, behalve misschien ééntje in de oven. Een menukaart kregen we niet, het was eten wat de schot paft. We mochten tegen meerprijs wel à la carte bestellen maar we hadden ons voorgenomen niet in zulke trucs te trappen. Als extra wel een broodmandje (€ 3,50) – zo stond het op de kaart maar gelukkig was het een mandje brood – en een fles “wijn van de maand” (€ 22,50).

De soep kwam supersnel, was niet te zout en smaakte best. Na drie kwartier volgde het hoofdgerecht, stukje kip, frites en wat groenten, geen feestmaal maar er was niets mis mee. Het nagerecht, een “ijscompositie”, was boven verwachting, evenals de wijn trouwens. Nee, wij hadden niks te klagen, de prijs-kwaliteitverhouding was oké, wat overigens bij zo’n lage prijs weinig zegt.

Al snel bleek dat we geluksvogels waren, het had zomaar ook anders kunnen uitpakken. Aan het tafeltje naast ons waren hotelgasten neergestreken, een ouder stel dat kennelijk een paar dagen uit was.  Na wat frunniken in d’r handtasje haalde de vrouw een verfrommelde bon tevoorschijn waarmee ze iets gratis zouden krijgen, een proseccootje of zo denk ik.  Maar helaas, dát feest ging niet door, de bon ging pas een week later in.  Na wat gekissebis besloten ze alleen hoofdgerechten te bestellen met een glaasje wijn. Nadat de ober de drankjes had gebracht en een half uur lang onzichtbaar was gebleven, schoof hij twee borden en wat schaaltjes op hun tafel. Het enige geluid dat we daarna nog uit die richting hoorden was de onrustige ademhaling van meneer, in een heftig duel met zijn biefstuk verwikkeld.

Na 10 minuten wierp hij de handdoek in de ring en staakte de ongelijke strijd, Biefstuk had gewonnen.  De enige lege plek op z’n bord was die waar eerder de over de rand gekukelde frietjes hadden gelegen.

“En, heeft het gesmaakt?”, klonk het ineens schel door de vrijwel lege eetzaal. Niet zo’n slimme vraag aan iemand met een vol bord voor z’n neus. Met tegenzin bekende de man – moest van z’n frunnikvrouw – dat zijn biefstuk “taai was”. De ober strekte z’n rug en verkondigde met luide stem en uitgestreken tronie dat “de messen in ons restaurant bot zijn en het vlees dan taai kan lijken”. Je zag het laatste restje weerstand bij de man ter plekke verdampen. Zichtbaar ontdaan vroeg hij de rekening, zich afvragend wat botter was, zijn mes of die oen van een ober.
______________________________
* Naam en adres bij de redactie bekend.

Joop P van de Merwe

Joop P van de Merwe

Columnist op donderdag 1x per maand 2014-2015| voormalig internist-immunoloog (Erasmus MC)

1 Reactie

  1. Aad Rieken
    8 oktober 2015 at 09:20

    Soms Is Een Mag-Net-Ron, Eh Joop,

    Best Handig Als Het Kon Goedkoop!