Column 15

Er was eens een tijd waar kinderen van een gescheiden familie als normaal werd gevonden. Er was eens een tijd dat er niet gek werd opgekeken van de termen stiefouders, halfbroertje of –zusje.

Er was eens een tijd waar kinderen twee huizen, twee families en twee (of meer) auto’s hebben. Die tijd is nu. Er was ook eens een sprookje. Een heel bekend sprookje.

Een sprookje over een boze stiefmoeder.

Een sprookje van Sneeuwwitje en de zeven dwergen waarin de boze stiefmoeder hun leven zuur probeerde te maken. Stigmatiserende verhalen gepaard met nare vooroordelen, die je een zure bijsmaak in de mond doen nalaten. Daarom gebruiken we tegenwoordig liever de term bonusmama, cadeaumoeder, reserve ouder of krijgmama. Er zijn genoeg varianten om een heel woordenboek te vullen en er wordt van alles bedacht om het beladen woord stiefmoeder te vermijden.

Een lastig onderwerp waar ik persoonlijk veel, lees minstens de helft van mijn tijd, mee van doen heb. Drie stiefkinderen van 14, 8 en 5 jaren jong die om de week bij ons bivakkeren en de meest gekke dingen uithalen. Een nieuwe ervaring en een hectische keuze die ik als 26-jarige van tevoren nooit had zien aankomen. Als stiefmoeder van 3 kinderen, waarvan ik met de oudste maar 12 jaar scheel en ik nu al omhoog moet kijken als ze naast me staat, kom ik in situaties die compleet nieuw zijn. Onvergetelijke momenten zoals wakker gemaakt worden door twee dansende, maar erg naakte, kinderen voor de spiegel in je slaapkamer terwijl ze het nummer “Ik voel me sexy als ik dans” zingen, die ene keer dat de jongste op het gras besloot te poepen omdat je niet snel genoeg de deur open had gedaan tot dat moment dat je een Moederdag cadeau kreeg waar ze uit eigen initiatief mee kwamen.

Een bekend fenomeen, waar ik vast niet als enige bonusmoeder of -vader mee te maken zal hebben, is te snel te hoge verwachtingen hebben waardoor je vaak teleurgesteld wordt. Je bouwt een band op met de kinderen waar je zo ongelofelijk blij mee bent, maar als ze een slechte bui hebben dan willen ze alleen maar papa of mama. Een rol die je nooit zal vervullen. Ook moet je dat niet willen, want de kunst om dat te accepteren is lastig maar een die je eigen leven een stuk gemakkelijker maakt. Het kost tijd, aandacht en geduld. Je doet je best maar hebt vaak geen invloed op veel factoren die erbij komen kijken, zoals de eigenaardigheden van elk kind, de omgang met de ex-partner en de verschillen in opvoedstijlen.

Daarnaast heeft iedereen om je heen ook adviezen, meningen en vooral ook vragen over de situatie. Sommigen zijn het er niet mee eens en anderen applaudisseren de situatie toe. De volgende adviezen heb ik dan ook vaak gehoord:

Als je lief bent voor ze, dan gaan ze vanzelf van je houden.

Een mooi en goedbedoeld advies wat naar mijn mening niet verder van de waarheid had kunnen zijn. Want als medebewoner/-familielid moet je ook laten zien dat ze zich aan regels moeten houden. Tough love, zeggen ze dan weleens (en dan vooral als ze op de muren hebben getekend).

Wil je ook nog kinderen van jezelf of heb je al genoeg aan deze?

Een vraag waarvan ik snap dat het gesteld wordt, maar toch wel een beetje dubbel voelt. Want als je ja zegt, dan wordt de situatie geschetst waarin de (stief)kinderen de dupe worden door minder aandacht, concurrentie, noem het maar op. En als je nee zegt, tja dan wordt er vaak geïnsinueerd dat je een groot aspect in je leven zal missen.

Te zijner tijd heb ik geaccepteerd dat ik wellicht niet alle kwaliteiten bezit die een moeder zou “moeten” hebben. En dan met name stipt op numero uno: koken. Een bloedhekel heb ik eraan, waarom zou ik anders met een (oud)-chefkok zijn? Maar zelfs dat is geen probleem gebleken. Want in de ogen van een kind voldoet een tosti voor avondeten of soep opwarmen als eten maken.

In het kort: Een samengesteld gezin is heel hard werken. Je hebt je momenten van frustratie, dagen gevuld met geschreeuw, verveel en vermoeidheid. Maar daartegenover staat liefde, blijdschap en waardering. Een uitbreiding van de familie die misschien sneller is gekomen dan ik had verwacht, maar nu ik erin zit had het niet snel genoeg kunnen komen.

Kimberly Ruppert

Kimberly Ruppert

Kimberly Ruppert | Vrijdagcolumist 2016-2019 | PR & Marketing | Kiru-Projects | Theater Stadsgehoorzaal Vlaardingen