Wat is dat toch met eten? Of eigenlijk moet ik zeggen, wat is dat toch eigenlijk tegenwoordig met eten? Deze vraag houd me al even bezig.

Vroeger (ja vertel nog eens opa) was eten iets dat je drie keer per dag deed, ontbijt met brood, lunch met brood óf warm (vooral bij boeren en tuinders) en ’s avonds warm. Warm eten was lang aardappelen, groenten en vlees (en dat laatste vooral als je het kon betalen). Later kwam de Chinees, de Pizzeria en de snackbar erbij en nog later was het hek volledig van de dam.

In de stad waar ik woon kun je denk ik kiezen uit meer dan 100 soorten keukens vanuit de hele wereld. Toegegeven, de nadruk ligt op de  Europese en Aziatische keukens maar ook keukens uit Afrika, Zuid- en Midden-Amerika en het Midden Oosten zijn goed vertegenwoordigd.

Maar daar wil ik het niet over hebben, dat is inmiddels voor veel mensen (zeker voor stedelingen) een gegeven. Waar ik me over verwonder is de ‘hippe’ eetcultuur. Eten lijkt het reizen van de jaren ’10. Waar je vroeger anderen kon imponeren met de reizen naar verre landen, lijkt het tegenwoordig zo dat je je vooral onderscheidt door het eten dat je tot je neemt.

Of het nu biologisch, organisch, van het land, van de boer, superfood, shakes of rauw voedsel is, met je eten lijk je je tegenwoordig te kunnen onderscheiden of bij ‘een nieuwe groep’ te kunnen behoren.

Vorige week was er bij mij om de hoek een ‘foodmarket’ (niet voedselmarkt maar in ’t Engels wat bijdraagt aan het ‘bijzondere’ karakter van de markt). Daar was een keur aan ‘foodtrucks’ (ook al zo helemaal van nu) en kraampjes met allerlei eten te vinden waarvan ik me regelmatig afvroeg hoe dit nu toch zo gekomen was.

Gedroogd fruit en groeten, patat van zoete aardappels, organische cupcakes, snacks voor flexitariërs en ga zo maar door. Er is zelfs een winkel geopend in een groot pand waar alleen maar hammen worden verkocht. En koffie. De winkel hangt van voor tot achter vol met hammen variërend in prijs van € 75,- tot meer dan € 200,-.

En het zit er altijd vol. Nu hou ik ook wel van een stukje Italiaanse rauwe ham maar ik vraag me oprecht af of dit niet weer de zoveelste gril is van de voedselgekte.

Ik kijk het met veel verwondering aan en als het me lekker lijkt probeer ik het. Dat is het verschil met verre reizen, het is allemaal een stuk bereikbaarder. Dat wel.

Wouter vHeiningen

Wouter vHeiningen

Columnist sedert juli 2013 | Directeur Bibliotheek De Plataan voor Maassluis, Vlaardingen & Midden-Delfland | Bestuurslid van Nationaal Documentatiecentrum Maarten ’t Hart en stichting Ongehoord!

1 Reactie

  1. Aad Rieken
    10 juli 2015 at 08:39

    Het Rijst De Pan Uit,
    En Is Maar Grillig.
    Hij reist niet verder,
    Doet Het Gewillig.