Column: Feest

Mijn tweeling wordt twaalf en dat bezorgt mij een officieel o-nu-word-ik-echt-oud-momentje. Dat er al een van 14 en een van 16 boven hen zit en ik me dus eigenlijk al nóg ouder zou moeten voelen, doet er niet toe.

Over deze verjaardag moet gemijmerd worden. En dus geef ik me over aan een banksessie Kinderfilmpjes Kijken. De aanstaande jarigen kijken zelf ook mee. Met één oog weliswaar, het andere blijft gericht op de laptop waarop een game wordt gespeeld. Zoals dat bijna-twaalf-jarigen betaamt.

Het ge-oh en ge-ah is niet van de lucht. Wat ongelooflijk schattig, twee van die hummeltjes van een paar maanden, in bad, op het speelkleed, liggend in hun wipstoeltjes, waar ze vermaakt worden door grote broer en zus. “Ben ik dat?” vraagt de een. “Nee joh, jij bent die bolle!” reageert de ander. Even later zien we twee iets grotere mannetjes, die als partners in crime samen letterlijk voetje voor voetje de wereld verkennen.

Met projecten als: hoe smaken kattenbrokjes, wat leuk dat je kranten kunt versnipperen, handig zo’n lage wastafel en waar is die borstel voor (wc), wat heb je veel troep in je keukenkastjes, we halen ze wel even leeg – en meer van dat soort typische dreumesbezigheden.

Het leuke van een tweeling: de één doet met een blik van ‘kijk mij eens knap zijn’ iets nieuws, waarna de ander daar met een ‘en ik kan het nog véél beter’-gezicht een schepje bovenop doet. Wat een feest, zo’n duo. Tuurlijk is het soms ook dubbel pittig, maar dat nemen we dan maar op de koop toe.

Terwijl de voorbereidingen voor ons XL-verjaardagsfeest in volle gang zijn, fiets ik door de buurt en zie twee geboorteborden in een tuin staan. Ik wist dat er bij het gezin ook een tweeling op komst was en gluurde stiekem al dagen die kant op, en jawel, daar zijn ze dan! Een baby is altijd bijzonder, twee zijn dat helemaal. Met een big smile op mijn gezicht trap ik verder. Niet alleen bij ons, maar ook dáár kan het feest beginnen.