Geen kopij van dienstdoende columnist. Daarom een reprise van een column uit 2018
Redactie
- De aard van de journalistieke vorm van columns is dat deze informatief, leerzaam. onderhoudend maar ook kritisch, humoristisch (parodie, ironisch, sarcastisch, satirisch) en prikkelend kunnen zijn binnen een maatschappelijke context.
- Waar de columnist dat zelf nodig acht, kunnen links in de tekst staan die naar achtergrondinformatie doorverwijzen
- Wat voor de één een leuke of rake column is, is voor een ander onzin, een belediging of niet acceptabel. Youp van 't Hek die met alles en iedereen de vloer aanveegt in zijn columns in het NRC wordt niet door iedereen gewaardeerd. Hetzelfde geldt voor Theo Holman in Het Parool en diverse andere columnisten.
- Aan columnisten wordt door de Nederlandse rechter een grote mate van vrijheid toegekend in hun columns. Deze vrijheid kan zich ook uitstrekken tot teksten die, als ze buiten een column geschreven zouden zijn, als kwetsend of beledigend gekenmerkt worden.
© wikipedia
Sinds mijn pensionering in 2015, ben ik een echte inwoner van Maassluis geworden. Als Westlander ben ik hier komen wonen, 45 jaar geleden, en de eerste 38 jaar was ik alleen in Maassluis als forens.
Maar nu heb ik overal tijd voor: dus al mijn ritjes op de fiets en Maassluis ervaren zoals Maassluis is voor fietsers. Boeiend, mooi, gezellig: veel bekenden onderweg. Soms verrassend en uitnodigend voor wat capriolen tijdens het rijden: bukken voor takken, uitwijken voor uit elkaar liggende tegels waar m’n voorwiel wel tussen gaat maar er misschien minder soepel weer uit gaat. Fietspaden die spontaan ophouden, spookrijders, handhavers die me vermanend toespreken omdat ik me niet als een senior gedraag. Rotondes waar niet iedereen dezelfde voorrangsregels hanteert en een echt gevaarlijk kruispunt bij de Maaspoort. Het is altijd avontuurlijk. Maar de nieuwe wethouders hebben beloofd dat het allemaal beter zal worden, dus ik zeur er niet verder over.
Nog leuker is om te fietsen met mensen die dat zelf niet meer zelfstandig kunnen: dan op een duo-fiets, zo’n driewieler. Omdat ze niet of maar met één been kunnen trappen, hun evenwicht niet kunnen bewaren of gewoon de weg niet meer terug zouden vinden als ze twee bochten verder zijn. En genieten dat ze doen, geweldig. Een extra rondje op een rotonde, want ja, hoe leuk is het als zelfs de grootste cementmixer voor je in de remmen gaat?
Even langs Frans, die van de Doorsluizer ja, of bij Ervaar Maassluis even kijken wie er binnen is, op de Markt en bij het Douanehuisje de zittende senioren even groeten. Met een jongere die z’n benen goed moet trainen: de Cornelis van der Lely brug over en weer terug: ja, zonder trapondersteuning.
Waarom ik wel verder schrijf over deze vorm van fietsen? Omdat er in Maassluis nog veel meer mensen zijn die dat zelf niet meer kunnen en ook graag eens meegenomen zouden worden. Of met de rolstoel waar ze aan gekluisterd zitten of met de rollator waarvan ze niet meer zonder kunnen. Een paar uurtjes in de week, of in de maand, dat zou al een verschil maken. Buitenlucht is beter tegen griep dan welke griepspuit dan ook en met een doorgewaaide kop slaapt ieder ’s nachts ook beter. En vooral: ‘t helpt ook goed tegen eenzaamheid, daar hebben we intussen wel genoeg van in Maassluis.
Zie je dat ook zitten? Maak eens contact bij een van de seniorencentra of een wooncentrum voor gehandicapten.
Reageren? ... Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]
⊗——het einde ——⊗
voorliggende column is tot nu toe gelezen door: 287 lezers
WIE SCHRIJVEN DE VOLGENDE KEREN?
Gerelateerde Artikelen
Houd u svp aan Onze omgangsvormen
Alle reacties worden vooraf gemodereerd. Degene zonder 'voornaam + achternaam' worden geweigerd.