Columnisten schrijven eigen visie op persoonlijke titel.
- De aard van de journalistieke vorm van columns is dat deze informatief, leerzaam. onderhoudend maar ook kritisch, humoristisch (parodie, ironisch, sarcastisch, satirisch) en prikkelend kunnen zijn binnen een maatschappelijke context.
- Waar de columnist dat zelf nodig acht, kunnen links in de tekst staan die naar achtergrondinformatie doorverwijzen
- Wat voor de één een leuke of rake column is, is voor een ander onzin, een belediging of niet acceptabel. Youp van 't Hek die met alles en iedereen de vloer aanveegt in zijn columns in het NRC wordt niet door iedereen gewaardeerd. Hetzelfde geldt voor Theo Holman in Het Parool en diverse andere columnisten.
- Aan columnisten wordt door de Nederlandse rechter een grote mate van vrijheid toegekend in hun columns. Deze vrijheid kan zich ook uitstrekken tot teksten die, als ze buiten een column geschreven zouden zijn, als kwetsend of beledigend gekenmerkt worden.
Gedurende de tijd dat Yvonne een tine-out heeft, plaatsen we inval- of reprise-columns van andere (oud)columnisten. Dit keer een oudje uit 2016.
Redactie
Het is een tijdrovende, arbeidsintensieve en zeer vermoeiende klus. Ik zou bijna zeggen: een klein drama. Ik ben op zoek naar een nieuwe spijkerbroek. Mijn twee oude favorieten zijn na vier jaar intensief dragen echt op en er moet zachtjesaan een vervanger komen. Maar dat valt dus niet mee.
Want ja: gaten zijn ‘in’. Qua mode, bedoel ik. En waar zo ongeveer de hele mensheid rondscharrelt in broeken met gaten: dat wil ik niet. Ik heb me afgevraagd of het een leeftijdsdingetje is. Dat ik mezelf er te oud voor vind. Maar het past gewoon niet bij me. En dát is dan wel weer een leeftijdsdingetje: ik doe het mezelf niet meer aan met de mode mee te hollen omdat iets nu eenmaal ‘in’ is.
Mijn oude model is niet meer leverbaar, dat heb ik natuurlijk even nagepluisd. Dus zoek ik stad en land af naar De Juiste Broek. Maar serieus: er zijn alleen broeken met gaten te vinden. Kleine gaten, grote gaten, bijna gaten, enórme gaten, hier en daar een gaatje of bijna alleen maar gaten. En dan niet alleen bij de H&M of de leuke boetiekjes waar ik altijd wel kon slagen. Nee, zelfs in de deftige-dames-zaken (in tijden van nood probeer je alles) is het gat wat de klok slaat.
Het is zaterdagochtend en ik heb haast, want ik wil de voetbalwedstrijd van mijn zoons zien. Balancerend op één been probeer ik snel in m’n oude favoriet te schieten. Dan gebeurt het onvermijdelijke: kráááák! Met mijn grote teen boor ik een heus gat in de flinterdunne knie van mijn broek. Ik wil m’n teen er vlug uit trekken, maar door de schrik blijf ik juist hangen en wordt het gat nog groter. Aaaah!
Omdat ik toch íets aan moet, besluit ik voor deze éne keer mijn broek-met-gat te dragen. Voor gek loop ik in elk geval niet, want ik val er niet bepaald mee op. Ik spring op de fiets en zet het op een racen richting voetbalveld. Weet je dat het heel koud is zo? Hoe doen anderen dat? Je zal maar zo’n broek hebben die alleen nog met een paar draadjes aan elkaar zit.
Op de club ren ik naar het veld waar mijn jongens aan de gang zijn en schuif op het bankje in de dug out. Daar zit al een aantal andere ouders zit te kleumen. Ik probeer mijn kapotte knie te negeren en bedek het gat met mijn jas. Alsof de duvel ermee speelt, belandt het gesprek op het onderwerp ‘mode’. Uiteindelijk biecht ik op waar het gat in mijn broek vandaan komt, wat een lachsalvo tot gevolg heeft. “Weet je,” merkt de vader naast me op, “ik dacht dat je hip was en er veel geld voor had betaald.” Het moet even doordringen, maar dan valt het kwartje. Zo gaan die dingen dus. Voor je het weet ben je hip – tegen wil en dank.
Reageren? ... Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]
⊗——het einde ——⊗
voorliggende column is tot nu toe gelezen door: 427 lezers