Mensen zijn vaak geneigd aan het negatieve vast te houden, doemdenken, sceptisch te zijn door eerdere ervaringen of gebeurtenissen. Dit levert stress op, wat voor elk individu weer op een andere manier tot uiting kan komen. De een slaapt juist veel, de ander slaapt juist heel slecht. Zenuwachtig, onrustig, of juist heel druk doen of bezig zijn, om maar niet aan de stressfactor te hoeven denken. Of er aandacht aan te hoeven besteden.

Tevens zijn er genoeg manieren en of middelen om stress aan te pakken en/ of tegen te gaan. Dan kan je bijvoorbeeld denken aan ontspanningsoefeningen, mindfulness, ademhalingsoefeningen, massage en je hart luchten. Hetzij bij familie of vrienden of bij professionals.

Maar zou het niet fijner en vooral gezonder zijn om vast te houden aan positieve dingen, energie vast te houden en optimaal te gebruiken en optimistisch te zijn en blijven?

Onlangs werd mij een metafoor verteld, en of ik daar een gedicht over zou kunnen en willen schrijven. De metafoor is als volgt:

‘ Dat het hart een spons zou zijn, waardoor je bijvoorbeeld, wanneer nodig, liefde, geborgenheid, vertrouwen en optimisme zou kunnen opwekken/ voelen. Je werkelijk bewust wordt van de liefde om je heen in welke vorm ook.’.

Dus eigenlijk het tegenovergestelde van een stressballetje.

Het volgende gedicht vloeide hieruit voort:

 

Het hart is het centrum van het lichaam.
Het pompt al het bloed door je lijf,
En zorgt voor de duur van je leven.
Alles circuleert via het hart.
Een spons is bijna net zo.
Zij zuigt alles op.

Zonder kracht zal de spons zich niet van haar inhoud ontdoen.
Het hart zou eigenlijk net zo moeten zijn.
Zodra je nodig hebt wat het vasthoudt,
Een kneepje erin geven,
Om je weer bewust te worden van de liefde om je heen,
De mensen die er voor je zijn.

De genegenheid voelen wanneer je het nodig hebt.
Wat zou de wereld mooier worden,
Als een ieder, zo af en toe,
Toegang krijgt tot zo’n spons.
Zodat gedachten en hersenspinsels
De liefde niet kunnen verstoren.

Miranda Blom

Miranda Blom

Miranda Blom | Crisiskaart consulent | Dichter @ elcamiroch.blogspot.nl Columnist maart 2016 - mei 2020 |

6 Reacties

  1. Peter
    1 juni 2017 at 15:13

    Eindelijk eens eens iemand met gevoel en het Hart op de juiste plaats onze wereld is verhard en mensen zijn ruw gemeen en egoistich en alles draait om macht en geld en ik begrijp die spons heel goed ! daar zou ik elke dag wel eens even in willen knijpen .Jouw collums zijn geniaal maar door veel mensen nioet goed begrepen om dat ze vaak in het zelfde pakket zitten waar je zojuist over schreef

  2. Patrick
    1 juni 2017 at 11:58

    To forgive or not to forgive, that is the question.
    When you are offended, whether real or imagined
    by a loved one, a friend, or by someone esteemed,
    do you confront the other, or resolve to be patient?
    If by some stroke of luck, the offender apologized but turns around,
    talking glib gobbledygook, do you keep silent and still,
    looking cool as ice, or do you tell it to her face,
    that she’s more than a crook?
    At such time as this, or any time for that matter,
    it is best to forgive whether she asks for it or not.
    Do not poison your heart with cyanide blather;
    bitterness can bother like a bat’s up your butt!
    Forgiveness frees the offended from the devil’s deceit
    and makes you smile at the debtor, as her debt, you forfait.

    KP NUNEZ

    *First line draws on Hamlet’s soliloquy, Act III, Scene 1; W. Shakespeare

  3. Martha Einhaus
    31 mei 2017 at 14:28

    Vindt het weer heel mooi opgesomd.