De bel gaat en ik doe open. Een blauw wit mannetje staat voor mijn deur en kijkt me vragend aan. “Is die Golf GTI op de hoek misschien van u?”, vraagt hij me.

De gekleurde mannetjes, overal zijn ze zo lijkt het wel. Soms zijn ze oranje, soms geel en soms blauw wit. Vanuit mijn raam zie ik ze, als groepjes mieren druk aan het werk. Wat ze precies doen is mij onbekend, ik heb er vast een brief over gekregen. Ik hoor u denken: “Mannetjes, dat klinkt nogal denigrerend.”. Maar nee, ik noem ze juist liefkozend mannetjes, ik heb bewondering voor ze. In weer en wind zijn ze aan het werk met hun kleurige vestjes en pakken. Ze zetten hun rood witte hekken neer en breken de straat open en doen iets met kabels. Daarna wordt de straat weer netjes dichtgemaakt en vertrekken ze om een eindje verder hetzelfde te doen.

Vervolgens komt een nieuwe groep, anders gekleurde, mannetjes met hun rood witte hekjes om hetzelfde stukje straat open te breken en iets met kabels of leidingen te doen. Ik vind het fascinerend om te zien. Zeker als er verschillende groepjes gekleurde mannetjes tegelijk bezig zijn.

Na de novemberstorm was een grote groep mannetjes bezig om wat bomen te rooien tegenover mijn huis. Mijn zoon had mijn auto wat vreemd geparkeerd en ik maakte me al zorgen omdat de boom er vlak naast aan de beurt was om gerooid te worden. Even later werd er aangebeld en er werd me verzocht mijn auto te verplaatsen. Ik was net uit de douche en met natte haren, blote benen in mijn laarzen spoedde ik mij naar mijn auto. En daar stond de hele groep mannetjes rondom mijn autootje te wachten op me. Flink opgelaten, maar met een brede glimlach, liep ik zo charmant mogelijk het gezelschap tegemoet en al grapjes makend verplaatste ik de auto. Dit alles tot grote hilariteit van de mannetjes. Dezelfde avond kreeg ik een ongeluk met mijn auto en was hij alsnog total loss.

“Nee, helaas is die auto niet van mij.”, zeg ik tegen het blauw witte mannetje. “Ik heb geen auto meer, maar misschien is hij van de bovenburen.” Opgelucht door mijn suggestie, bedankt het mannetje me en loopt de trap op naar boven. Ach ik heb met hem te doen, al die tijd bezig met het zoeken naar de eigenaar van de auto die in de weg staat. En ondertussen blijft zijn eigen werk liggen. Ik heb bewondering en respect voor alle gekleurde mannetjes die zo druk aan het werk zijn. Ik neem me voor om ze vaker vriendelijk gedag te zeggen.

Corinne Hamoen

Corinne Hamoen

Corinne Hamoen

Tekstschrijver | www.corinnehamoen.nl | www.roosenkris.nl |

voorheen:
Zondagcolumnist | wekelijks 2014 tm 08-2015] en [09-2015 tm 12-2015 1x per 2 weken ] | redacteur bij maassluis.nu

5 Reacties

  1. karin
    15 januari 2014 at 03:15

    Lekker en vlot leesbaar
    Leuk Corinne 🙂

  2. Lea
    12 januari 2014 at 12:57

    Leuke , lekker leesbare column , jij staat je mannetje Corinne !!!

    • 12 januari 2014 at 12:59

      Dank je Lea. Mooi toepasselijk je commentaar 🙂

  3. Jelle
    12 januari 2014 at 09:09

    Je kunt dit artikel delen op FACEBOOK via het icoontje in de linkermarge of door deze link te gebruiken:

    https://www.facebook.com/sharer/sharer.php?u=http%3A%2F%2Fmaassluis.nu%2Fcolumn-gekleurde-mannetjes%2F&t=Column%3A%20Gekleurde%20mannetjes