Column: Geweigerd aan de deur

column nr 10

Het is kwart voor één s ’nachts.

Ik word wakker en ik weet dat er iets staat te gebeuren. Het is zover. Ik bel het ziekenhuis. “Hoeveel tijd er tussen de weeën zit? Nou ehm… KAK, dit doet pijn, ehm ja, sorry, niets! Er zit geen tijd tussen AUW!” Er worden voor mijn gevoel tienduizend-en-een vragen gesteld en pas aan het einde van het gesprek volgt de meest belangrijke: “Hoeveel weken ben je?” Aangezien ik met 35 weken zwangerschap en een weeën storm zeker weet dat mijn dochter prematuur ter wereld zal komen, mag ik gelijk langskomen. Een kleine drie kwartier nadat ik wakker werd staan we bij het ziekenhuis. Ik word naar de verlosafdeling gebracht en bij de eerste controle blijkt dat ik al op 9 cm zit. Het duurt dan ook niet lang meer. Nog geen twee uur nadat ik wakker werd, zie ik hoe mijn dochter naar de afdeling neonatologie werd weggereden. Dat is nu ruim vijf jaar geleden. Binnen een record tijd van nog geen twee uur was ik moeder geworden.

Ik had geluk, want ik mocht gelijk langskomen. Geluk dat het midden in de nacht was, dus er was geen kip op de weg. Maar bovenal had ik geluk dat er plaats was. Hoe anders is dat nu? Alleen dit jaar heeft het SFG al bijna 300 barende vrouwen weggestuurd. 275 keer om precies te zijn. Geen plek, geen personeel, geen toegang. En dan speelt het voornemen om de kraamafdeling in Schiedam te sluiten nog niet eens mee. Dit speelt nu al!

Daar sta je dan. Het spannendste moment van je leven en je moet smeken voor een plekje. Bijna zoals Maria vroeger op zoek was naar een slaapplaats, moet je tussen de weeën door op zoek naar een ziekenhuisbed. Je moet letterlijk leuren met je kruis, hopend op een bed. Helaas is het niet alleen een probleem van deze regio. Het is een landelijk probleem! Zelfs wanneer de moeder in kwestie zal gaan bevallen van een prematuur kindje, een kindje dat direct zorg en aandacht nodig heeft, moet menig verloskundige alles uit de kast halen om een bed te bemachtigen. Vier of meer ziekenhuizen afbellen is daarbij geen uitzondering meer.

Hoe zou het gegaan zijn als ik dat vijf jaar geleden zou hebben gehad? Als ik niet direct langs had mogen komen? Als ik aan de deur geweigerd zou worden? Dan was bij mij de kans heel groot geweest dat ik ergens op de snelweg, op de A20, mijn dochter ter wereld had moeten brengen. Zonder alle medische toeters en bellen en vooral zonder de oh zo nodige couveuse. Ik kan me niet aan de gedachte onttrekken dat ik dan wellicht een heel ander kaartje had moeten sturen.

Nu weet ik ook wel dat mijn bevalling niet helemaal standaard te noemen is, maar toch. Er was onlangs een vrouw die beviel binnen een paar minuten, dus het kan altijd sneller. Niet alleen kan het gevaarlijk zijn als er geen plek is. Kun je je voorstellen hoe het voelt wanneer je pijn hebt, angstig bent om wat gaat komen en je bij de deur geweigerd wordt? Dat je aan je lot wordt overgelaten?

Hoe kan dat in een welvarend land als Nederland?

De keuzevrijheid wordt beperkt. Je kunt niet meer kiezen voor een ziekenhuis, maar bent afhankelijk van waar er plek is. Wanneer die plek zich tientallen kilometers verder bevindt, heb je dat gewoon maar de accepteren. Je hebt immers geen keus. Jouw keuzevrijheid als aanstaande ouder wordt je op dat moment keihard ontnomen. Dan moet je ook nog hopen dat je geen snelle bevalling hebt of dat jouw kindje geen medische toeters en bellen nodig heeft. Want dan zou het zo maar eens gevaarlijk kunnen worden. Ik hoop dat de ziekenhuizen actie gaan ondernemen om dit te voorkomen en ondertussen ga ik duimen. Hopend dat geen ouder ooit dat andere kaartje hierdoor hoeft te versturen, want gefeliciteerd is zoveel mooier dan gecondoleerd!