Column: Gezin en gemeenteraad, er zijn overeenkomsten

53 cm en zo’n 8 pond zorgt er op dit moment voor dat er verder niets belangrijk is. Uit ervaring weet ik dat dit gelukkig maar tijdelijk is en dat deze roze wolk echt weer over gaat.

Terwijl wethouder Evers, de raad en de Maassluizers zich druk maken over het hondenbeleid, heb ik het eigenlijk te druk met poepluiers maar…

In mijn column van oktober 2014 had ik het al over het aantal moties m.b.t. het hondenbeleid, er lag ook nu een column klaar van mijn hand over dit onderwerp maar drie weken achter elkaar een politieke column over dit onderwerp was me toch iets te veel van het goede.

Het mag inmiddels duidelijk zijn dat dit een onderwerp is dat veel Maassluizers bezig houdt. Eigenlijk is dat de essentie van lokale politiek. Zo af en toe komt er een onderwerp langs dat de mensen direct raakt, dan komen ze – al dan niet terecht – in actie.

Het is jammer dat de oprichting van bijvoorbeeld Stroomopwaarts, waar vele miljoenen belastinggeld in gaat veel minder tot de verbeelding spreekt.

Een ander onderwerp op de agenda is de samenwerking: de samenwerking tussen Maassluis, Vlaardingen en Schiedam. Wat kost het ons, wat levert het op. Waar kunnen we nog zelf beslissingen nemen en waar raken we hier vrijheid in kwijt. Want uiteindelijk staan we in welke situatie dan ook pas te juichen als er sprake is van een win-win situatie.

Neem nu dochter Roos. Hoe klein je ook bent dat principe heb je al snel door. Ook dat houdt mij sinds 13 januari meer bezig dan daarvoor. Één persoontje extra betekent op zoek naar een heel nieuwe vorm van samenwerken. Eerst was ze enig kind, nu ineens grote zus met heel nieuwe verantwoordelijkheden. Niet altijd even leuk en “eerlijk”; zij heeft niet om veranderingen gevraagd.

Roos is dus opzoek naar een nieuw evenwicht, een nieuwe vorm van samenwerken met papa en mama.

Dat gaat natuurlijk lukken, het zal wel enig overleg kosten. Er zal af en toe een besluit genomen worden waarbij Roos in de oppositie zit. De gemeenteraad in het klein. Dus hoewel ik op dit moment wat verder van de directe besluitvorming in de raad sta, zijn er raakvlakken met het reilen en zeilen in een gezin.

Afgezien van de dagelijkse beslommeringen is er ook zoiets als een stip aan de horizon, de weg waarlangs je wilt gaan om deze te bereiken vergt visie en overleg. Nu maken wij in het gezin niet direct een plan van aanpak, althans niet op papier. Het is wel zaak om draagvlak te vinden om doel en de weg er naar toe samen te bereiken.

Samenwerking loont….