Column: Gloeiende, gloeiende

Soms moet men het leven met een vleugje humor beschouwen. Kent u die mop van het klooster waarin de monniken maar één keer per jaar één zin mochten uitspreken? Hij gaat als volgt.

Er is een klooster waarin de monniken maar één keer per jaar één zin mogen uitspreken. De abt wijst steeds iemand aan die dan aan de beurt is. In een gegeven jaar, terwijl iedereen voor de avondmaaltijd rond de tafel aan de soep zit, is broeder Organist aan de beurt. Hij staat op en zegt: “Ik vind dat de soep veel te zout is.” Het jaar erop is broeder Tuinman aan de beurt. Hij staat op en zegt: “Ik ben het eens met broeder Organist”. Het jaar dáárna is broeder Kok aan de beurt. Hij staat op en zegt: “Gloeiende, gloeiende, ik ben dat geouwehoer over de soep helemaal zat.’

Ik moest aan bovenstaande denken, toen ik afgelopen dinsdag een commissievergadering van de gemeenteraad bijwoonde. Het onderwerp was de WMO. Een ernstige en urgente zaak die zorgvuldig moet worden uitgerold, maar waarover de kennis binnen de gemeenteraad niet dik bezaaid lijkt.

Ik werk zelf sinds een jaar als businessanalist bij een GGZ instelling elders in den lande en daar is een vergelijkbaar proces aan de gang met vergelijkbare factoren (opzetten van wijkteams,  nieuwe taken, veranderende bevoegdheden van de burgemeester, en meer). Alleen moet voor de WMO de kennis en sturing bij en door de gemeente worden gemodelleerd vanaf de grond.

“Zorgvuldigheid, voorzichtigheid en  compleetheid” luidt het credo.

Politiek
Ik heb vorig jaar voorspeld dat we de gemeenteraad zouden krijgen die we verdienen. We hebben onszelf dus opgezadeld met zeven fracties waarvan drie in de oppositie. Zeven sprekers per thema, telkens weer.

De commissievergadering
Een vast ritueel ook hier. De voorzitter wijst een fractie aan wiens spreker een kwart van zijn spreekbeurt gebruikt om de wethouder te bedanken voor alles wat hij al heeft meegenomen. Daarna leest het fractielid vanaf zijn / haar iPad de voorgekauwde visie en zorgpunten op die zijn partij heeft bekokstoofd. De voorzitter wijst de volgende fractie aan waarop betreffende woordvoerder hetzelfde procedé uitvoert. Zij het dat hij nu ook de voorgaande spreker nog in zijn inleiding bedankt en steunt in diens visie.

Met in totaal zeven fracties begrijpt u dat het recept zich haarscherp aftekent. De laatste spreker kan kort zijn, hij vindt de hond in de pot omdat al het gras al voor zijn voeten is weggemaaid, alleen moet hij zes voorgaande sprekers aanhalen en steun betuigen. En dan volgt er nog een tweede termijn, een tweede ronde…

Heb je ooit zo zout gegeten?! U begrijpt dat als híer soep op tafel had gestaan, die in ieder geval never nooit nimmer zo heet gegeten zal worden als dat hij werd opgediend.

Zeven sprekers en steeds hetzelfde ritueel. In bovengenoemd klooster was broeder Kok allang iedereen met een vleesmes te lijf gegaan. Zo niet in Maassluis. Men blijft de beminnelijkheid zelve, is uiterst beleefd en vooral ook is men het grotendeels met elkaar eens.

O ja, aansluitend volgde nog een gemeenteraadsvergadering die hetzelfde patroon volgde voor het hoofdthema “Stroomopwaarts”. De stapel hamerstukken die erop volgde werd er in 1 minuut doorheen gejast. Een verademing.

Korte metten
Ik wil korte metten, en meer vuurwerk in gloedvolle debatten. Maar ja: die korte metten komen er pas als ze in tijdnood zitten door de WMO invoeringsdatum en dat vuurwerk mag alleen in de laatste drie dagen van het jaar. Gloeiende, gloeiende, heel veel gloeiende korte lontjes…. dán wel.