Column: Grenzen

2014 was een jaar vol festiviteiten waarbij wij herdachten dat het 400 jaar geleden was dat we ons losgeworsteld hebben van onze “onderdrukker” Maasland. Grensverleggende activiteiten (dat wil zeggen in mijn ogen) vonden plaats. Zwemmen rond het kerkeiland. Ik moet er niet aan denken; watersport is voor mij vooral drijven op een luchtbed op een meertje in een zonovergoten land. De stap naar het zwemmen in de haven zou voor mij echt een duik in het diepe zijn. Een stap die ik nog niet gemaakt heb, die grens ligt er nog.

Het tweede waarbij ik een grensverlegging constateerde was het optreden van Gerard Joling. Het opgroeien in de jaren 50-60 geeft een voedingsbodem aan o.a. de muzieksmaak. Daar past geen Joling in. Toch betrapte ik mij zelf erop dat ik samen met enkele duizenden Maassluizers mee stond te swingen. Ik blijk nog best soepel in de heupen. Een grens verlegd en dat op mijn leeftijd.

400 jaar onze eigen grenzen. Dat was voor het gemeentebestuur van Maassluis in de 20^ste eeuw toch niet genoeg. Men liet de blik ook op het Maaslandse deel van de Dijkpolder vallen. Topografisch gezien een logische blik. Na jaren strijd met bestuurderen op diverse niveaus kreeg Maassluis dit deel van de dijkpolder toegewezen en konden de nieuwe grenzen in de Bosatlas (51^e druk) worden vereeuwigd.

Toch als je de grens van Maassluis naar de noordkant met Maasland bekijkt valt het een geodeet direct op dat er sprake is van een anomalie. Die grens trok mijn aandacht toen ik deze week met een klusje bezig was voor een aanpassing van een beheerobject van de Rijkswaterstaat.

Onze toegang bij de A20 is grens technisch wat vreemd. De grens met Maasland lijkt op deze plaats een beetje op een plastuitje waarmee dames staande kunnen plassen. Ongeveer 250 meter lang is Laan 1940-1945 Maasland. De grens ligt ongeveer bij het water dat langs het portiekflat van de Jeroen Boschstraat loopt. Een vreemd verschijnsel en je vraagt je af waardoor dit is ontstaan.

Een tweede vraag die opborrelt, is de financiering van de geheel vernieuwde Laan 1940-1945. Deze verfraaiing, die overigens af en toe leidt tot een discussie over de bomen die moesten sneuvelen in de vaart der volkeren, gaat over grenzen heen. De vraag die  gerechtvaardigd lijkt is: “gaat de financiering ook over grenzen heen?” Heeft Maasland de knip getrokken?

In de gemeenteraad is daar naar mijn mening nooit over gerept en ik vraag mij af waarom niet? Zou de begrenzing op de Rijkswaterstaatkaarten onjuist zijn en is het gebied gewoon Maassluis? Heeft de dienstdoende wethouder besloten om de onderhandelingen met Maasland niet te voeren omdat hij zich kansloos achtte in deze.

Ik weet het niet maar ik ga een dezer dagen onder het genot van een biertje en een sigaartje eens een informeel gesprekje aan met deze wethouder. Binnen de begrenzing van de rookzone natuurlijk.