Column: Grijze cellen

Wonderlijke dingen zijn het. Hoe ze werken en hoe ze alles bepalen is nog veel wonderlijker. En zoveel zijn het er niet, want als je het bijelkaar zou zien en zou kunnen vasthouden past het in je hand. Maar alles bij elkaar iets adembenemends moois.

Waar heb ik het over? Onze hersenen, die grijze cellen die alles wat wij doen sturen. Nou heb ik wel het idee dat ze soms niet precies in de gaten hebben wat ze moeten doen, of dat hun TomTom geen update heeft gehad, want soms gaat het wel eens mis.

Het boodschappenlijstje wat je keurig gemaakt hebt en dan vervolgens thuis op het aanrecht laat liggen, zodat je in de supermarkt weer eens goed moet nadenken wat je er alweer op had geschreven.

Of dat als je moet verzinnen wat er die avond gegeten moet worden, het blanco is in je gedachten. Een soort van writers block, maar dan voor eten. Een kamer inlopen en absoluut niet meer weten wat je daar nou zou moeten doen, terwijl het een paar seconden daarvoor heel duidelijk was.

Zo heb ik een keer iemand bij de pinautomaat zien staan, met zo’n verbaasde blik van ik weet mijn pincode opeens niet meer, dat we met z’n allen in een deuk lagen. Het is mij ook al eens overkomen, moet ik eerlijk bekennen.

Gister stond ik een salade te maken, keurig het bakje voor het afval ernaast. Tuurlijk, u voelt hem al aankomen, de boel voor de salade ging daarin en niet in de schaal die ik ervoor bestemd had, tot grote pret van mijn bezoek.

Sleutels die je weer eens kwijt bent, oh ja, je kunt ze tegenwoordig opzoeken met je gsm, maar dan moet je dat kreng wel eerst zien te vinden.

Voor u ook allemaal herkenbaar? Moe wordt je er soms van en hoe ik ook moeite doe om alles onder controle te houden, die grijze cellen hebben daar klaarblijkelijk een andere mening over. Is het nou om totale chaos te scheppen in huis of voor entertainment voor de andere gezinsleden?

Ik heb geen idee, maar lastig is het soms wel. In een gesprek zitten en halverwege totaal geen idee hebben waar het over ging en niet weten welk antwoord zinnig is op de vraag die is gesteld.

Hoeveel vrouwen zullen niet intiem met hun man zijn, terwijl het boodschappenlijstje door hun gedachten scheurt. Nee, ik ga dat niet vertellen, mij overkomt zoiets natuurlijk niet. Denk ik! Maar sinds kort heb ik een manier gevonden om die grijze cellen leeg te maken, schilderen. Zodra ik de kwast en de olieverf pak beginnen ze tot rust te komen. Dan zijn ze even leeg en dat is eigenlijk een hele rare gewaarwording vind ik. Dan is het heel stil in mijn hoofd en dan geniet ik toch echt wel. Maar leg ik de kwast neer, ja hoor daar gaan ze weer, lekker chaos veroorzaken, dikke pret daarboven.

En ach, als ik iedereen met gekke dingen doen amuseer is het ok, maar als ik er last van heb………………………zo vermoeiend!