column nr 17

As we speak, rijdt er een grote vrachtwagen de oprit op om eindelijk alle troep, overbodig zand, grond en metershoge onkruid uit de achtertuin weg te halen. Een moment waar we (veel te) lang op hebben gewacht.

Opfrisbeurt

Een klushuis, een keuze die we eind 2015 hebben gemaakt om ons op te storten (letterlijk en figuurlijk). Een huis waar de huiskamer, de vloer, de schuur, de tuin (zowel voor als achter), de badkamer, de slaapkamers, zolder en keuken wel een opfrisbeurt konden gebruiken, sommige ruimtes wat meer dan anderen. Het klonk als een grote klus en vooral een investering, dat beseften we maar al te goed. Desalniettemin bleven we optimistisch. Stukje bij stukje, kamer voor kamer begonnen we ieder project alsof we net waren begonnen. Nu, ongeveer 2,5 jaar later zijn we al een heel stuk verder gekomen. De huiskamer is opgeknapt maar mist nog wat klein detailwerk in sommige hoekjes en de meeste slaapkamers zien er goed uit. Er liggen nog behoorlijk wat projecten op de planning: met stipt op nummer één, de doorn in mijn oog, de tuin.

Een plek welke ik met regelmaat aan menig tv-producent heb willen aanbieden om bijvoorbeeld Groeten uit de Rimboe of Expeditie Robinson in op te nemen.

(Ge)nieten

Zeker nu de zon vaker schijnt, of eigenlijk zou moeten, en je het liefst de hele dag van de bloemen in de tuin wilt genieten, is het een frustrerend uitzicht. Een groot stuk grond wat al jaren niet was onderhouden, het gras zeer onregelmatig en metershoog en waar het onkruid kon bloeien ‘like there was no tomorrow’. Geen ideale plek dus om barbecues te houden of tuinfeestjes te geven.

Mijn ervaringen met een klushuis waren die van enthousiasme en blijdschap gepaard met schaamte, teleurstelling en frustratie. Blijdschap wanneer we eindelijk het meubilair hadden wat we voor ogen hadden en enthousiasme wanneer we een nieuwe kast hadden gebouwd waar mijn duizend-en-één tassen gevuld met kleding in pasten (met bijpassende schoenen natuurlijk). Helaas zit er ook een enorme keerzijde aan vast. Tenzij je een budget hebt wat het toelaat dat je heel het huis in één keer kan verbouwen, heb je namelijk te maken met een meerjarenplan.

Eentje waarin ik al mijn inspiratie verwerk, die ik heb verkregen via Pinterest; waardoor soms onmogelijke doelen worden gesteld.

Ik verwachtte dat het een stuk sneller gaat dan dat de realiteit toelaat. Vooral wanneer ik druk bezig ben met mijn werk, eigen bedrijf, kinderen en familie, merk ik dat de tijd die ik over heb, opgeslokt wordt door het nemen van rust of het doen van leuke dingen omdat ik dat ook verdien. Toch blijf ik om me heen kijken en zie ik tal van dingen die ik anders of verbeterd wil hebben. Ik verkeer in een tweestrijd.

Frustratie

Een tweestrijd die mij kapot kan maken, ik word ongeduldig en gefrustreerd en het gaat allemaal niet snel genoeg mede omdat we bijna alles zelf doen. Ook schaamte hoort erbij. Ik wil trots zijn op mijn huis, ik heb een bepaalde visie voor ogen maar het verkeert nog niet in de staat waarbij ik kan zeggen “Ja, hier ben ik trots op!” En anderen mijn visie laten zien, kan best lastig zijn. Vooral wanneer we een verjaardag vieren en het plafond van de woonkamer eruitziet alsof je tegen de wand van een caravan aankijkt. Wanneer ik dan eindelijk tijd heb om aan de slag te gaan, terwijl het 3 maanden geleden al op de planning stond, kan het voorkomen dat de dingen niet gaan zoals ik gepland had. Áls ik al een plan had aangezien ik daarvoor geen tijd had…

Tuin

Een voorbeeld: Ik heb eindelijk de tijd gevonden om aan de tuin te beginnen, maar realiseer me al snel dat het uitgraven van een tuin niet zo vlot zal gaan als wanneer je daar met z’n tweeën staat met een schep waarmee minimaal 10 kubieke meter uitgegraven moet worden. Hartje zomer… vind dan maar met spoed een ploeg die à la minute tijd heeft om langs te komen zodat jij eindelijk van start kan gaan.

Mission impossible, zo hebben wij het ervaren.

Zoals ik al vertelde, wordt er momenteel een hoop zand, grond en wortels van onkruid en bomen weggehaald, die last minute ploeg is dus uiteindelijk wél gelukt, dankzij het door mij meest gehate apparaat in dit universum, de telefoon van manlief.

Iets waar we verschrikkelijk lang naar uit hebben gekeken! En het blijkt dat we niet de enige waren: plots verschijnen twee hoofden boven de schutting met een glimlach van-hier-tot-Tokio. De buren zijn dolblij dat die verschrikkelijke, zon tegenhoudende boom is weggehaald en dat er eindelijk licht aan het einde van de tunnel is. Het blijkt een langdurige kwestie te zijn geweest aangezien de vorige bewoners én die daarvoor, niet zo happig waren op het opknappen of überhaupt onderhouden van de tuin. Er worden momenteel volop plannen gemaakt om gezamenlijk de schutting te verbeteren en samen barbecues te houden.

Het is een begin van een lange reis, eentje waar we al 2,5 jaar inzitten maar nog lang niet klaar mee zijn. Een reis vol frustratie, tijdnood en vooral in rommel zitten. Maar als je me zou vragen of ik het ooit nog een keer zou doen? Dan zeg ik volmondig JA!

 

 

Kimberly Ruppert

Kimberly Ruppert

Kimberly Ruppert | Vrijdagcolumist 2016-2019 | PR & Marketing | Kiru-Projects | Theater Stadsgehoorzaal Vlaardingen

1 Reactie

  1. Aad Rieken
    28 juli 2017 at 08:18

    “Kimberly Roep-ut JA!”