column nr  40

Het is een indrukwekkende voorstelling van Sanne Vogel, die ze speelt met Muayad (‘Mooiert’) en Amir. Een heel persoonlijk verhaal over het opvangen van vluchtelingen in je eigen huis. Een eerlijk verhaal, nuchter verteld. Met de broodnodige humor en zelfspot om de hardheid dragelijk te maken. Een verhaal dat je volgens mij dichterbij de werkelijkheid brengt dan de kranten en de schreeuwerige sociale media.

En prettig dat ik maar een paar honderd meter van mijn huis hoef om dit te kunnen zien. Ik word gastvrij ontvangen en de stoelen in het theater zitten inmiddels weer een stuk beter dan voorheen. De mensen achter de bar zijn altijd vriendelijk gebleven, ook in de jaren vol zorgen en onzekerheid, maar zijn zichtbaar opgeruimder nu het theater in iets rustiger vaarwater terecht is gekomen. Ik druk de hand van de nieuwe directeur en wissel een paar vanzelfsprekende woorden ter kennismaking uit. Wordt vervolgd.

Nippend aan mijn koffie kijk ik het karig gevulde Atrium rond. Ik hoop maar dat er wat meer mensen op het laatste moment binnen zullen komen. Maar als de deur van de zaal dicht gaat, is misschien net iets meer dan de helft gevuld. Terwijl deze voorstelling ‘Nieuwe familie’ absoluut een afgeladen theater verdient. Eigenlijk zou je mensen hebben moeten teleurstellen. En zo groot is het theater nu toch ook weer niet: 260 stoelen is geen enorm aantal.

Maar wat zondagmiddag niet gebeurde, gebeurt ook niet bij uitvoeringen van lokale muziekverenigingen, de zaal komt niet vol. En waar Koningshof mee kampt, zie je ook terug in andere ruimtes die als podium voor cultuur worden gebruikt in onze stad.

Jammer dat er gisteren bij dat concert hier met die jonge solisten zo weinig belangstellenden waren,” zegt iemand op zondagavond tegen me als ik de Groote kerk binnenstap voor een uitvoering van de ‘Lessons and Carols’, een afwisseling van Engelse kersthymnes en Bijbelfragmenten. “Maar ja, Maassluis en cultuur, da’s geen gelukkige combinatie.” Als ik naar de aantallen bezoekers kijk, dan moet ik toegeven dat het inderdaad niet vanzelf gaat, mensen uit hun huis het theater of een kerk in krijgen.

Wat is dat toch, dat het zo lastig is? Ligt het aan de programmering? Die lijkt mij divers genoeg. Is het te duur? Natuurlijk kan het niet voor niks, maar als ik naar de entreeprijzen kijk, lijken die me niet overdreven hoog. Zijn Maassluizers cultuurbarbaren? Dat weiger ik te geloven. Wordt er niet genoeg reclame gemaakt? Bijna alles staat in de media: De Schakel, de online nieuwsmedia en de social media worden driftig ingezet net als die goeie, ouwe posters en flyers.

Waarom zijn er dan toch bijna altijd nog stoelen leeg?

De vragen kan ik stellen. Antwoorden vinden die steekhoudend zijn en waar je verder mee komt, vind ik minder makkelijk te vinden. Dus vraag ik het aan u en jullie: hoe zit dat nu met Maassluis en cultuur?

 

Voetnoot van de redactie:

16-9-2013 was er deze poging tot een verklaring.

hoe cultureel is maassluis?

 

 

 

Gerrit van Dijk

Gerrit van Dijk

2014-2019 | Columnist op woensdag (1x per maand) | Dominee PKN | @gdijkdijk op Twitter

2 Reacties

  1. Sjaak Speijer Hellingkade 4 , 3144 EJ Maassluis. 0653295341
    20 december 2017 at 11:05

    Hallo Gerrit, dit is nu de derde poging om te reageren op jouw verhaal:
    als je wat meer wilt weten over cultuurbarbaren dan ben je bij mij aan het goede adres. als nazaat van een haringvisser en een haringvatenkuiper kan het toch niet anders dan dat werken mijn hobby is.

  2. Aad Rieken
    20 december 2017 at 09:10

    “Het Is Niet Alleen In Ons Mooie Maassluis……….,
    Men(s) Zit en Ligt Nog Te Vaak Voor De (A)buis!”