M.A. Sluizer jr is een keer te gast. Nu de nieuwe zaterdagcolumnist zich nog niet gemeld heeft, was hij bereid weer een  keertje zijn stem te laten horen,

“ Ik wil dit en ik wil dat, hebbon”. Een paar jaar geleden ging het economisch gezien in Nederland erg goed en wilde iedereen mee doen met elke hype. We lieten ons gek maken door de reclameboys.

Via de traditionele kanalen zoals reclameborden, kranten, folders tot en met  radio – en tv-reclame kwamen vroeger de lokkertjes je huiskamer binnen. Daarna raakte de aankoopwoededrempel steeds lager, toen iedereen internet op ging en door het eigen surfgedrag, de nieuwsbrieven en facebook overladen werd met aanbiedingen. Hebbon, hebbon…

Tot de crisis uitbrak rond 2008 en velen schrokken. Jan Modaal wel te verstaan, want de rijken worden onverminderd rijker tot op de dag van vandaag.

Jan krabde zich aan zijn gat en achter zijn oor, telde zijn centen en liep naar het UWV, want hij stond op straat. Het was nog steeds ‘hebbon’, maar nu ging het om een noodzakelijk kwaad. Jan spreekt zijn recht op een uitkering aan. Het valt mee dat hij die zo snel krijgt toegewezen. Het behouden van die uitkering daarentegen wordt hem via allerlei regeltjes zo  moeilijk mogelijk gemaakt.

Jan heeft zich aangepast en met hem heel zijn omgeving. De uitgeefmachine staat al een tijdje stil. Hij heeft  ‘de tering naar de nering gezet’. Het voelt niet eens zo slecht. Hij is verlost van de hebzucht en laat de winkels en alle reclame links liggen. Toch rolt er nog steeds veel geld de deur uit. Zijn vrouw Mien Modaal blijft gedoseerd geld uitgeven. Zij dicteert wat er nodig is, Jan mag schuiven.

Soms wou Jan dat hij niet zo gebonden was aan een gezin, maar ja dat had hij dan 30 jaar geleden moeten bedenken. Hij zag toen Mien voor het eerst in de Toverbal en dacht: “Die wil ik hebbon!” Dat is hem gelukt. De lusten heeft hij al jaren, nu moet hij ook de lasten accepteren. Hij zal het er vandaag de dag mee moeten doen. Gelukkig is Mien geen verkwister. Samen komen ze er wel steeds weer uit. Totdat het weer beter gaat, blijft Jan zoveel mogelijk op zijn spaarcentjes zitten. Hij kan ze tenslotte maar één keer uitgeven. Dan moet het wel voor nuttige dingen zijn en niet voor overbodige rommel die in de nodeloze reclamefolders staat die in kilo’s  per maand op zijn deurmat vallen.

Jan kijkt verplicht met Mien mee naar GTST, maar beseft ondertussen dat het vooral ST is. En velen met hem. Dag na dag, maand na maand. Ondertussen mijmert hij over die mooie tijd in de Toverbal.

M.A. Sluizer Jr.

M.A. Sluizer Jr.

M.A. SLUIZER Junior | Levensgenieter | Stadscriticus | Woensdagcolumnist in de periode 2011-2013 | Incidentele gastcolumnist van 2015-2020

2 Reacties

  1. Levina Levja
    31 mei 2014 at 17:03

    Wordt hiermee nu bedoeld: ‘Ik wil je heb, ik wil je krijg?’

  2. Jan Buijsse
    31 mei 2014 at 11:22

    M.A. Sluizer Jr.,
    Bedankt voor het begrip.
    Groeten,
    Jan