Column: Helemaal niet

Zoveel mogelijk beperkt is blijkbaar gelijk aan helemaal niet

Op het gevaar af dat ik generaliseer: “zijn vrouwen minder flexibel dan mannen?” Met deze gedachte werd ik net niet badend in het zweet wakker woensdagnacht. De twee commissievergaderingen, die ik had bijgewoond met een vrouwelijke en een mannelijke primus inter pares, waren blijkbaar voeding voor deze gedachte. Communiceren, iets overbrengen gebeurt op vele manieren. Woorden, vooral de woordkeuze en de wijze waarop deze worden geuit. De lichaamstaal zegt ook veel en blijkbaar ben ik daar gevoelig voor. Maar dichter in de buurt van een antwoord kom ik niet!

De nieuwe werkwijze van de Maassluise gemeenteraad houdt me blijkbaar meer bezig dan nodig. Ik had natuurlijk de mail gelezen waarin “het probleem” werd aangekaart en opgelost.

“Het probleem” doet zich blijkbaar voor tijdens commissievergaderingen. In zo’n vergadering krijgt elke fractie spreektijd toegewezen. Dit wordt vooraf door de agendacommissie bepaald. Bij belangrijke onderwerpen wordt meer tijd ingeruimd dan bij minder belangrijke onderwerpen. Deze keuze is as such al arbitrair maar je moet wat als je het model van alles in een avond proppen hanteert. Commissies, raadsvergaderingen en af en toe nog een bijeenkomst van het presidium en dan ook nog om uiterlijk half twaalf bij moeders thuis op de bank willen zitten. Het is hardwerken in de Maassluise gemeenteraad.

De spreektijd dus. Die bedraagt hooguit drie minuten waarin je iets kan zeggen over het onderwerp dat aan de orde is. Dinsdag was dat twee minuten waarin de fracties iets mochten vinden van de schuldhulpverlening en armoedebeleid in Maassluis.

Het college had uiteindelijk twee moties nodig om tot dit stuk te komen. Twee moties! De eerste uit november 2013; de tweede uit november 2014 was nodig om het college er aan te herinneren dat er nog een motie uit 2013 onbehandeld lag. Het college neemt, nee krijgt alle tijd van de raad om de vragen van de raad te beantwoorden maar het laat zich raden, de antwoorden roepen vragen op.

Die vragen mag je stellen tijdens een commissievergadering. Geconditioneerd als we zijn lukt dat meestal wel, slechts een enkeling (vaak dezelfde) wordt door de voorzitter op de tijd gewezen. Soms wordt er een interruptie gepleegd om een collega raadslid te bevragen over zijn bijdrage, meestal doordat iets niet duidelijk is of lijkt. Dat komt ook voor als de wethouder aan zijn eerste termijn bezig is. Dat nu leidt blijkbaar af want een commissievergadering loopt weleens uit de tijd.

De eindtijd lijkt een doel i.p.v. de kwaliteit van een besluit. Vandaar dat de vragen en interrupties “zoveel mogelijk beperkt” moeten worden. Dit is echter alles behalve smart en is voor interpretatie vatbaar. Sommige preses vertalen dit als “helemaal niet”

Als de tijd te kort is voor een gedegen behandeling kan dat een aantal oorzaken hebben. Bijvoorbeeld de stukken – die het college aanbiedt – roepen teveel vragen op. De agendacommissie heeft de tijd te krap ingeschat. Wat ook af en toe “vertragend” werkt is het ontbreken van draagvlak onder de burgerij. Ik ben niet voor de Vlaardingse, Schiedamse en Ridderkerkse werkwijzen om maar te zwijgen over de vergaderuren in de gemeente Westland. Daar is alle ruimte voor vragen, discussie en interrupties. Dat hoeft niet, maar onze nieuwe werkwijze is het andere uiterste.

De oplossing ligt voor de hand. Krijg je tijdens de commissie geen ruimte dan ga je niet akkoord met “hameren” in de raad maar ga je voor een debat.

Maar waar halen we de tijd vandaan?