Al vele jaren roept de overheid dat de zorg te duur wordt. De kosten moeten omlaag, de verzekeringspakketten worden uitgekleed qua dekking, de cliënt moet voor medicijnen bijbetalen, de zorgpremies gaan omhoog enzovoort. Daarnaast probeert men al jaren de bedrijfsvoering te optimaliseren alsof het om de levering van een product gaat. De zorg werd een markt met marktwerking en bedrijfsmodellen.
Ja, ja. Ze maken het zelf duur!
Patiënt werd Cliënt
Vroeger heette men ‘patiënt’.
Dat komt van het Frans: patience = geduld; m.a.w. je moet ‘geduldig lijden’. En dat doen we dan ook.
Eén van de eerste dingen die veranderde toen de zorg verzakelijkte, is dat de patiënt voortaan cliënt wordt genoemd. Cliënt komt uit het Latijn en betekent ‘hij die bescherming geniet van een patroon’.
We zijn in Nederland meesters in verbloemende taal, denk maar aan medelander (= buitenlander), interieurverzorger (=werkster), mantelzorger (= thuisploeteraar in de zorg), mensen met afstand tot de markt (=kansloze werkloze).
Ken uw cliënt
In de kern gaat zorg over het serieus tegemoet treden van de cliënt en hem als mens zien, kennen en serieus nemen.
‘Genomen’, voel ik mij wel na ieder bezoek aan een arts.
Een cliënt hoort centraal te staan en optimaal (= naar vermogen) te worden behandeld. Na de voornoemde transformatie tot markt zijn er heel veel huisartsenpraktijken ontstaan waarmee de afstand tussen arts en cliënt juist groter is geworden. De cliënt is tegenwoordig een ‘case’ zodra er sprake is van een langer durende kwaal en het patiëntdossier is hét identificatiemiddel en communicatiemiddel tussen de verschillende artsen in de praktijk.
Afspraken afdwingen
Met wie je te maken krijgt, is afhankelijk van de dag van de week. Je kunt niet zo maar op de dag naar de arts als je plotseling een kwaal of pijn hebt. Je moet een afspraak maken voor laat in de middag of voor de volgende dag, en heel soms mag je als spoedgeval met voorrang direct langskomen. Daartoe moet je flink aandringen, zo niet het afdwingen.
Je mag soms met voorrang, maar dan bij Gods gratie wel te verstaan.
Herhaalrecept
Wat dacht u van een telefonisch verzoek voor een herhaalrecept? Ik vroeg laatst of het bij Rijnmond apotheek direct kon worden afgehaald. ‘Dat kan, overigens pas morgenochtend.’ Het ging om een medicijn voor mijn vrouw wat zij hard nodig had. Ik gaf duidelijk aan “niet afhalen bij steunpunt-west, maar bij de apotheek”. Ik ga de volgende dag naar de apotheek en heb bijna oorlog moeten voeren, want men had het op de stapel gelegd voor “steunpunt west ter afwerking in de namiddag en of ik niet vanmiddag kon terugkomen?’ Er hebben wel vier mensen staan overleggen en lopen zoeken en vervolgens ad hoc als nog medicijn moeten prepareren, want ’s middags had ik geen tijd en mijn vrouw wachtte op het medicijn.
Reken maar uit: alles en iedereen bij elkaar, toch gauw een uur weggegooid. Leve de efficiency!
Service van de Apotheek
Het proces van receptverstrekking is vergaand geautomatiseerd, de arts heeft het al verstuurd naar de apotheek voor hij je een hand geeft bij jouw vertrek uit zijn spreekkamer. De apotheek heeft het recept al liggen. Zo ook afgelopen week. Ik had een overbelaste schouder waarover de arts het nodig achtte een pijnstiller voor te schrijven, met een maagsap remmer.
Maagsap remmer? Is die pijnstiller dan wel een geschikt middel?!?
Ik moest in de apotheek een half uur wachten voordat ik aan de beurt was.
Alsof dat géén geld kost.
Vervolgens kwam er een assistente met een stapel papier waar je niet goed van wordt. Pijnstiller met negen pagina’s bijlage en de ‘remmer’ nog eens zes pagina’s. Dan twee pagina’s algemene beschrijving en nog een nota. Een papierwinkel van bijna 20 kantjes. Natuurlijk was ze verplicht mondeling voorlichting te geven.
Dat is maar goed ook, want het is bijna een medische encyclopedie.
Ze schetst mij een schrikbeeld aan mogelijke bijverschijnselen. En ik moet zeven euro voor die remmer betalen want die wordt niet vergoed.
Ik mag voor deze voorlichting zeven euro betalen. Hoe genereus.
En dan
Ik móest volgens het recept de kuur van een week afmaken en ik genoot daardoor een paar dagen van buikloop, buikkrampen, misselijk gevoel – want ja die bijverschijnselen, hé – en ik genoot van het niet mogen nuttigen van alcohol.
Wat maakt het uit. Ik ben toch maar vijf dagen vrij wegens de Bevrijding.
De pijn was de dag zelf nog verdwenen, mijn geld en mijn humeur gaandeweg ook. Wat een rot zorg.
PS
Het omvangrijke zwartboek over het Erasmus MC heb ik maar deels en in afstandelijk termen geduid in de column ‘Alledaagse dingen’ uit november 2013. Ik zou wel 20 bladzijden kunnen wijden aan wat daar allemaal mis gaat.
Ontdek meer van MAASSLUIS.NU
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.