Column: Het leed dat vakantie heet

column 1
 

Italië, Spanje, Frankrijk, allemaal bestemmingen die de laatste dagen om mijn oren vliegen. Lekker met je kont in de zon en een cocktail in je hand. Heerlijk! Mits je op vakantie gaat natuurlijk. Ik hoor licht jaloers alle exotische bestemmingen aan en bedenk me maar dat ik in augustus nog mag. Want dan ga ik, welgeteld vier hele dagen, naar Londen. Ondertussen heeft mijn dochter zes weken vakantie. Die zes hele weken vrij voor haar, zijn voor mij al maanden een soort hele grote legpuzzel van oppasadresjes en vrije dagen. Want welke werkende medelander heeft in hemelsnaam zes weken zomervakantie? Dus zit er niets anders op dan deze weken door te komen met gastouders, vriendinnen, opa en oma en af en toe een dagje vrij voor mama.

Vol goede moed plan ik de eerste week zelf vrij. Niet omdat het voor mijn dochter ook maar iets uitmaakt welke dagen ik thuis ben, maar puur om het feit dat ik er ook wel aan toe ben. Uiteraard plan ik deze week ook vol met tachtig plus leuke dingen die ik wil doen EN maak ik eindelijk tijd vrij voor die vijf overvolle wasmanden en mijn iets wat verlate lente-/ zomerschoonmaak. Heerlijk die vrije dagen!

De maandag begon goed met wat leuks. Een dagje aapjes kijken in de meest letterlijke zin van het woord. Een hele dag door de dierentuin banjeren met een rugzak vol met broodjes, drinken, fruit en andere dingen die je gewoon daar kunt kopen, maar waar ik dus te gierig voor ben om dat ook daadwerkelijk te doen. Bepakt en bezakt heb ik me de hele dag een breuk gezeuld met een kind dat eigenlijk nog te moe was. Het was immers ook pas de eerste vakantiedag. Heerlijk dat gedrein en gekreun terwijl je rug het langzaam begeeft onder het gewicht van de rugzak. Dus na een hele vermoeiende dag stort ik op de bank en kijk ik gewoon uit naar de volgende dag. Een dag die vol stond gepland met achterstallig huishoudelijk werk. Jippie!

Vandaag was dus die dag. Het begon met het draaien van een was. Vol goede moed checkte ik nog even buienradar. Regen. Maar de zon schijnt! Buienradar zit er vast naast. Ik hang het gewoon buiten. Na een kwartier hing alles dan eindelijk netjes aan de daarvoor bestemde rekjes en waslijnen. Ik was nog niet koud binnen of… Ja hoor. Met de snelheid van het licht vlieg ik naar buiten om met een rotgang alles weer van de lijn af te plukken. Nu zit ik dus met een huis vol natte was om het simpele feit dat ik niet kon geloven dat het in Nederland zou gaan regenen. Hoe blond kun je zijn?
Zo fijn die vakantie!

Dan volgt nog het boodschappen doen met een vierjarige die perse in het karretje wil zitten, maar daar eigenlijk niet meer in past. Na een hoop duw- en trekwerk zat ze dan eindelijk op haar plek om zich spontaan te bedenken dat ze toch liever wilde staan. Vervolgens moest ik met vier volle boodschappentassen half Maassluis door omdat de markt uitgerekend nu de laatste parkeerplekken bij de koningshoek had ingepikt. Om bij thuiskomst ook nog eens in de zeikregen de hond uit te mogen laten. Het vakantiegevoel stroomt nu werkelijk door mijn aderen hoor.

Tot slot sta ik vervolgens een uur in de keuken om niets anders te horen als; “dat lust ik niet”, “dat wil ik niet” en “dat eet ik niet”. DE kroon op het werk van iedere liefhebbende moeder. Gelukkig was mijn dochter nog steeds moe en lag ze dus lekker vroeg op bed. Kan ik eindelijk een beetje bijkomen van mijn eerste twee vakantiedagen. Kan ik eindelijk net doen alsof ik op dat subtropische strand lig met een cocktail in mijn hand terwijl ik in werkelijkheid niet verder kom dan de bank, met een Radler 0.0 in mijn handen, kijkend naar de zeikregen. Wanneer mag ik weer werken?