Column: Het roze meisje en de blauwe jongen

Ze kijkt me vragend aan en haar glimlach overtuigt me. Ondanks dat ik haast heb, loop ik naar haar toe en ik geef haar een knuffel. Of geeft ze mij een knuffel? Hoe dan ook, het voelt goed. Een warm gevoel kruipt van mijn tenen omhoog en met een glimlach neem ik afscheid van het meisje. Ze zwaait naar me, een prachtig meisje met rood haar en een roze konijnenpakje, in haar handen een bordje ‘free hugs’.

Met een warm en blij gevoel haast ik me verder. De trein wacht niet op een knuffel en ik wil naar huis want daar wacht de volgende knuffel. Het is een rare dag die al vroeg begon. Ook toen had ik haast om de trein te halen en liep een bekende tegen het lijf tijdens haar hardlooprondje. Ze stopte even voor een kort praatje, twee kussen en beiden gingen we weer snel verder. Een mooi begin van de dag.

Deze week is een behoorlijk uitdagende week op treingebied. Wisselstoringen, brandmeldingen, werkzaamheden. Ze maken van het treinreizen een heus avontuur. De ene dag kan ik daar goed tegen, de andere dag brengt me dat tot wanhoop. Zo had ik dinsdag twee afspraken die ik af moest zeggen omdat de treinen niet verder konden rijden. Vervangend vervoer was er niet. Telefonisch overleg op een tochtig en druk station was het alternatief.

Nogal vermoeid en teleurgesteld kom ik weer terug bij station Maassluis West. Rillend van de kou op zoek naar mijn fiets en daar staat hij. De jongen in de hemelsblauwe jas. “Mag ik u iets vragen mevrouw?” Niet weer zo’n enquête, denk ik. Maar ik besluit hem te woord te staan. Hij doet ook zijn best.

En dan word ik verrast. “Het is mijn eerste stagedag”, zegt hij. Zijn heldere ogen kijken me aan als hij vertelt dat hij op een school zit in Rotterdam en stage gaat lopen in het restaurant bij de Vloot en het Albedacollege. Hij weet de weg niet en vraagt me hoe hij er het beste kan komen. Meteen ben ik verkocht. Niks mis met de jeugd van tegenwoordig.

Rustig leg ik hem uit hoe hij er kan komen. Ik wil hem dwars door het winkelcentrum Koningshoek sturen, maar ik bedenk me. Ik weet ondertussen zelf de weg niet meer door dat doolhof. We hebben een kort en leuk gesprek, de blauwe jongen en ik. Hij is blij dat ik even tijd voor hem heb en hij geeft me een hand en een klopje op mijn schouder. Ik stap op mijn fiets.

Het is dat mijn banden zowat leeg zijn, anders had ik hem achterop meegenomen en op zijn plek afgeleverd.

Ik denk nog even aan het meisje op het station. Het lijkt misschien wat zweverig en hyperig, free hugs uitdelen. Ik word er blij van. Even tijd, aandacht, voor een ander. Zomaar. Vandaag kreeg ik een kaartje en de boodschap wil ik graag delen: Wees de verandering die je in de wereld wilt zien.