Column: Het zal u een zorg zijn

De gemiddelde mens vind van zichzelf dat hij een redelijk denkend wezen is dat planmatig te werk kan gaan. Redelijk in de zin van kunnen beredeneren en plannen maken. Dat is in theorie helemaal waar, maar alleen voor zover er geen verstorende factoren zijn. Helaas is dat laatste zelden het geval.

Het was John Lennon die eind jaren 70 zei:

Life is what happens to you while you were making other plans

Dat is een waarheid als een koe. We kunnen nu eenmaal niet alles naar onze hand zetten. Sterker het meeste kunnen we niet naar onze hand zetten, omdat ieder van ons een eenling is in een groter geheel: de rest van de mensenmassa om ons heen. Ieder Maassluizer is onderdeel van de wereld, Europa en Nederland. Dichter bij huis is dat de straat, de wijk of de stad. Wat kun je doen als je het minder goed hebt door ziekte, ouderdom, pech, economische malaise en dergelijke. Andersom bekeken: wie kan het probleem verkleinen of wegnemen? Ieder van ons kan in zijn eentje niet alle problemen oplossen.

Dat wil niet zeggen niet dat je als individu machteloos bent. Zowel een zorgvrager als een zorgverlener is onderdeel van onze maatschappij. Dat betekent dat je als radertje in een groter geheel kan, mag en moet functioneren. We leven als mensen in gemeenschap met elkaar. We zijn door de verregaande individualisering sinds de jaren tachtig verleerd om rekening te houden met anderen. Er zijn velen die het woord sociaal niet meer begrijpen: het in een groep samenleven. Rekening houden met anderen, je vrij voelen door met anderen rekening te houden, is tegenwoordig best een moeilijke opgave.

We kennen de gebruikelijke excuses waarom we niet voor een ander klaar staan als er sprake is van een hulpvraag: “Druk, druk, druk. Nu even niet. Vraag het de volgende keer maar aan mij”. enz.

Van 10 tot en met 15 maart 2014 wordt de tweede ‘Nationale Week van Zorg en Welzijn’ georganiseerd. In deze week wordt op veel plaatsen open huis gegeven en kan iedereen komen kijken hoe de zorg en welzijn ècht werken om zo met eigen ogen te ervaren wat voor fantastisch werk er in deze sector gedaan wordt. Deze sector staat onder druk en best wat hulp gebruiken. Er is een kentering in de huidige maatschappij, waardoor ook u en ik meer klaar moeten staan voor de zwakkeren, de zieken en ouderen.

De overheid vervult steeds minder de rol van ‘zorgzame huisvader’, wat begrijpelijk is omdat de kosten van de zorg te hoog zijn. Het betekent wel dat er steeds meer bij ons als “de burger’ wordt neergelegd.

Het is goed te beseffen dat we allemaal een steentje kunnen bijdragen. Denk daarom voortaan eens aan die zieke buurvrouw, die eenzame oude man om de hoek of die alleenstaande moeder. Er zijn ongetwijfeld betere, concrete voorbeelden uit de praktijk te noemen, maar dat weet u zelf het best. En nog belangrijker: steek eens een helpende hand uit.

Jelle Ravestein