Column: Het zelf doen

Een week of acht geleden schreef ik een stuk over waarom ik in de politiek ben gegaan en op welke manier ik kijk naar Maassluis. Vrijheid voor mensen is een van die manieren, eigen verantwoordelijkheid van mensen is een andere. Voor mij betekent dit verantwoordelijkheid nemen door in politiek te gaan en daar voor een klein beetje proberen het leven in Maassluis beter te maken, vanuit een liberale gedachte dan wel.

Dit is de afgelopen jaren al redelijk gelukt als raadslid en gaat nu ook door als steunraadslid. Belangrijke politieke beslissingen die de afgelopen jaren genomen zijn draaien ook om eigen verantwoordelijkheid. Het idee is dat we uitgaan van wat iemand kan doen en niet wat iemand niet kan. Dit betekent ook dat inwoners zelf kunnen bijdragen, door organiseren van activiteiten in de buurt zoals Halloweenfeestjes, buurtbarbeques, kerstbomen of van alles anders daartussen, kleine en grote zaken die het wonen en leven in Maassluis leuker maken. Niet altijd hoeven ambtenaren of politici daarvoor te zorgen, dat kunnen inwoners best zelf. Prima gedachte wat mij betreft.

Het leuke van politiek is dat het op de gekste momenten voorbij komt. Bijvoorbeeld via een vraag van twee scholieren om een interview geven over de lokale politiek. Het leuke hiervan was om twee scholieren te zien die nu hun verantwoordelijkheid voor hun eigen toekomst nemen door te dromen, te leven en te leren, zodat straks die dromen werkelijk kunnen worden.

Deze column is geschreven ergens boven Groenland tussen Amsterdam en Amerika en hier zou de column eindigen, totdat een toevallige ontmoeting hem toch een beetje langer maakte.

Dat kwam doordat ik met mijn buurvrouw in het vliegtuig in gesprek raakte. De aanleiding was de vraag aan mij “waarvoor reis jij?” Mijn antwoord, “voor werk, en u?” Het antwoord was: “Wij gaan op bezoek bij onze dochter en kleinzoon van zeven en hun man / vader.” Hun schoonzoon die werkt als arts in een veteranenkliniek. Op zich niets vreemd, maar na de vraag of ze dit vaker doen kwam naar voren ongeveer twee keer per jaar en dat sinds een jaar of acht. Vorig jaar een keer met de cruiseboot van de Holland-Amerika Lijn ( zo’n schip dat iedere zaterdagavond toeterend langs Maassluis vaart).

“Onze schoonzoon heeft een spierziekte, kan zijn armen en benen niet bewegen en dus kan hij niet makkelijk reizen in het buitenland, daarom gaan wij naar hun toe, voor ons is dit makkelijker”, was het antwoord op mijn vraag waarom juist zíj naar Amerika reizen en niet andersom. Een man die overdag niet thuis is maar met het openbaar vervoer, in zijn rolstoel, van huis naar werk kan gaan en probeert andere mensen te helpen in het ziekenhuis waar hij werkt.

Voor mij een mooi verhaal over hoe gezondheid en problemen, hoe moeilijk ook, soms reizen en leven binnen de mogelijkheden die er zijn – hoe ver ook – niet in de weg hoeven te staan. Vrijheid en verantwoordelijkheid in een verhaal met een kleine koppeling naar beslissingen die ook in Maassluis genomen worden.

En het antwoord op mijn laatste vraag,”En mag ik vragen hoe oud u bent?” was: “Ja hoor, ik ben 82 en mijn man is 87” …