Column: Het zijn de endocannabinoïden!

Afgelopen week maakten Duitse onderzoekers het voor hardlopers niet zo heel verrassende nieuws wereldkundig dat sporters na een training het gelukzalige gevoel kunnen hebben dat vergelijkbaar is met het effect van het roken van een joint.
Zoals gebruikelijk bij dit soort experimenten werden weerloze muizen ingezet om tot een sluitend bewijs te komen. Waar voorheen altijd gedacht werd dat het ‘runner’s high’ veroorzaakt werd door endorfine, bleek nu dat sportieve muizen na 5 uur rennen in een rad een veel hogere dosis endocannabinoïden in hun hersenen hadden dan passieve muizen en bovendien veel minder gespannen waren en beter tegen pijn konden.

Wanneer de onderzoekers vervolgens de dosis endocannabinoïden kunstmatig terugbrachten naar een normale waarde waren de muizen weer net zo gespannen als hun passieve soortgenoten.

Nu wil het toeval dat die endocannabinoïden ook in wiet zitten en verantwoordelijk zijn voor het euforische gevoel van een joint. Het maakt het nog interessanter om de onderzoeksresultaten te gaan vertalen naar mensen die het wonderstofje immers ook zelf extra kunnen aanmaken door te sporten.

Ik stel me zo voor dat er dan een (aselecte) groep 5 uur gaat hardlopen, een andere groep zich aan joints gaat laven en een derde (controle)groep zijn dagelijkse ding doet. Hoe dan na afloop van de activiteiten gemeten moet worden of de spanning- en pijndrempels lager zijn geworden is voer voor speculatie. Ga je ze stroomstoten geven? Op een flatgebouw op de rand van het dak naar beneden laten kijken? Over hete kolen laten lopen?

Afhankelijk van die meetmethode bied ik me hierbij vast aan als vrijwilliger.
Want dat lang en veel hardlopen een verslavend effect heeft is me de afgelopen 20 jaar wel duidelijk geworden. Een paar dagen niet lopen levert afkickverschijnselen op in de vorm van onrust en negatieve gevoelens. Het is niet zo dat ik na een lange training in euforische sferen beland, maar wellicht is dat juist een teken van afstompende verslaving en ervaar ik pas een stemmingswisseling als ik die endocannabinoïden niet meer geregeld aanmaak.

Waar ik ook benieuwd naar ben is het effect dat een joint op mijn lichaam heeft. Die paar keer dat ik in het verleden via een joint in de zevende hemel probeerde te geraken leek het er namelijk eerder op dat mijn endocannabinoïden werden afgebroken daar het me na afloop voornamelijk een beroerd gevoel opleverde.

Vraag ik me tenslotte af wat een geslaagd liefdesspel met de endocannabinoïden doet. Gedurende en na die activiteit moet toch haast sprake zijn van enorme schommelingen van dit stofje? Zo ja, dan lijkt deze gemeenschapsgroep me veel geschikter voor de onderzoekers dan de hardlopers die er 5 uur voor nodig hebben om tot een acceptabele hoeveelheid endocannabinoïden te komen. Maar ik zal wel weer de verkeerde gevolgtrekkingen maken…