Column: Hoezo sleur?

Desiree is deze weken druk bezet, Anissa is gastcolumnist

Waarom gaat de tijd toch zo snel?, vraag ik mij vaak af. Sinds ik in september begonnen ben met stage lopen lijken de weken in een sleur voorbij te vliegen. Vier dagen per week pak ik vroeg de bus naar Naaldwijk om daar achter mijn bureau op de redactie te schuiven. Werken bij de krant is afwisselend werk, maar sommige dingen zullen elke week hetzelfde blijven.

Het begint al als ik naar de bus toe loop. Iedereen heeft wel een favoriete plek om te zitten, maar bij mij is dit anders. Mijn plekje is niet alleen door mij uitgeroepen als favoriet, maar ook door een ander meisje.

Het meisje met de groene jas.

Elke woensdag zie ik haar al in starthouding op het stoepje staan. Samen wachten we tot de bus komt aanrijden. Op het moment dat de bus stopt, glipt ze snel naar binnen. In het begin van mijn stageperiode probeerde ik nog eerder naar binnen te glippen, nu heb ik mij erbij neergelegd dat het plekje op woensdag van haar is.

Ik neem plaats achter mijn bureau en pak mijn werk erbij.

Rond half 1 trek ik mijn jas aan en vertrek naar de Albert Heijn. Ook daar heb ik mijn dagelijkse routine. Langs de sappen, waar ik een Mango-Passievrucht Smoothie meepak en vervolgens naar de vleeswaren.

De vrouw van de vleeswaren begroet mij alsof we ondertussen al bekenden zijn. Voordat ik iets kan zeggen pakt de vrouw de kaas-grillworst uit de grill en begint er een stuk af te snijden. ‘’Krijg je daar nou nooit genoeg van?’’ vraagt ze. ‘’Nee’’, antwoord ik zoals elke dag. We wensen elkaar een fijne dag en ik loop daar naar de broodjes, waar ik er 3 van meepak.

Aangekomen op kantoor voel ik de eerste blikken al op mijn eten gericht. ‘’Wat ruik ik voor lekkers?!’’, ‘’Zoveel?!’’, ‘’Kan je dat allemaal op?!’’, zijn vragen die ik dagelijks hoor. Snel verdwijn ik naar de keuken waar ik mijn broodjes klaarmaak. Met drie broodjes grillworst en een halve liter sap loop ik naar mijn plekje. De reacties van mijn collega’s is het beste te beschrijven als onbegrip.

Gelukkig zijn ze nu wel gewend dat ik zoveel eet. ‘’Maar je komt ook gewoon niks aan’’, zegt een collega verbijsterd. Na mijn lunch ga ik weer aan het werk tot de klok 17:00 aangeeft en ik mijn spullen pak om naar huis te gaan. In het zelfde duister als op de heenweg, stap ik mijn bus in.

Terwijl ik deze opsomming maak, bekijk ik de betekenis van ‘routine’:  ‘’Een handigheid die je door ervaring hebt gekregen’’.

Vaak wordt een sleur als negatief gezien, maar eigenlijk maakt deze dagelijkse herhaling mijn stageperiode alleen maar makkelijker. Ik weet nu dat ik mij niet druk moet maken om het meisje met de groene jas, de weg in de Albert Heijn ken ik uit mijn hoofd, mijn grillworst ligt al klaar voordat ik er ben en ik hoef ook niet meer aan mijn collega’s uit te leggen dat ik heel erg veel eet.

Mijn sleur is zo erg nog niet, maar een handigheid die ik gekregen heb door ervaring.