Column: Home sweet home

Het dieptepunt moet zijn geweest toen ik mezelf “mama gaat even plassen” tegen onze kat hoorde zeggen. Kinderen grinnikend op de achtergrond natuurlijk en ik had even een kort moment om na te denken, op de wc. Het werd tijd om er even tussenuit te gaan. Samen met manlief, zonder kinderen. Even een paar dagen alleen maar Martine zijn in plaats van “Mama, mama, mama”. Een aantrekkelijk plan.

We verkeren in de luxe positie dat opa en oma graag oppassen en ook nog eens in de buurt wonen, dus oppas was geregeld en ook de kinderen keken uit naar de logeerpartij. Bovendien hebben we FaceTime. Verder hebben we fantastische buren die wel op ons ‘zorgen’ katje wilde passen, dus niets hield ons meer tegen. Skiën is fantastisch en op advies van manlief nam ik iedere ochtend les en promoveerde ik na een ochtend les al van ‘beginners’ naar ‘gevorderde beginners’. Blakend van het skivertrouwen begon ik de vakantie en alhoewel ik van alle kanten ingehaald werd door, jawel, kinderen focuste ik me volledig op het skiën. Zelfs een zwarte piste leek me geen probleem totdat ik er daadwerkelijk stond. O ja, ik heb kinderen. O ja, beginner. Wat als ik iets breek? Uiteraard breek ik iets nu ik er zo mee bezig ben. Ski’s uit en billenschuivend naar beneden leek me het beste op dat moment. Met geknepen billen hup schuivend de piste af.

Jammer voor de pubers die net een leuk snowboardfilmpje met hippe kunstjes aan het maken waren op de piste.

Mevrouw, wilt u even opzij gaan? We zijn aan het filmen. Mevrouw, u staat nu billenschuivend op onze film!

Alsof het een vrijwillige keuze was om het zo te doen. Laat staan dat ik op dat moment nog enige controle had over mijn bewegingen. Uiteindelijk is het allemaal gelukt. Niet met het filmpje van de pubers maar ík ben veilig beneden gekomen. Ook nog veilig zonder skibril, begrijp nu het nut, door een sneeuwstorm geskied. Veilig met elke sleep,- en stoeltjeslift zonder verlies van ski’s of evenwicht op elke piste gekomen. Veilig met een taxi meegereden waarvan de chauffeur nog nooit gehoord had van de ‘2 seconden – regel’ en het blijkbaar nodig vond om voor haarspeldbochten even in te halen. Nooit eerder een taxichauffeur zoveel fooi gegeven uit dankbaarheid.

Het was dus een mooi weekje met een overdosis aan adrenaline. Veel gelachen, veel uit eten geweest en eindelijk weer eens een goed boek gelezen. Geslapen zonder onderbrekingen om daarna vrijwillig weer wakker te worden. Rustig ontbijten zonder aanwijzingen geven zoals ‘eten!’. Maar het aller, allermooiste van een week vakantie zónder kinderen was toch wel om weer naar huis te mogen. Gewoon om weer veilig mama te mogen te zijn van twee fantastische kleine mensjes. En van de kat natuurlijk.

Martine van de Merwe