Column: Horrormonen

Ik ben bijna 20 weken zwanger en ik heb waanzinnig veel aan mijn hoofd. Twee weken geleden besloten ik en mijn vriend namelijk op zondagavond dat het met een baby op komst nu toch wel tijd werd om te verhuizen naar het grotere leegstaande huis van mijn vriend.

Daar moet nog een hoop gebeuren; alles moet geverfd, geïsoleerd en afgewerkt worden en hier en daar moeten er nog muurtjes opgetrokken worden. Daar draaien mijn ouders, neef en vriend hun handen op zich niet voor om maar zelf ben ik ook geen mietje en was dus al op de maandag na ons verhuisbesluit meteen druk aan het klussen om ook mijn steentje bij te dragen.

Na anderhalve week rennen en vliegen merkte ik dat de vaart er een beetje uit begon te raken bij mij. Ik kon afgelopen dinsdag zelfs mijn bed niet meer uit van de pijn in mijn heup. Normaal ga ik gewoon door en laat ik me niet door een pijntje uit het veld slaan maar nu werd het zelfs een probleem om richting toilet te lopen.

Zo kwam het dan waarschijnlijk ook dat mijn horrormonen op hol sloegen. Eigenlijk had ik het gevoel dat ik deze zwangerschap geen last zou hebben van rondvliegende hormonen en stemmingswisselingen maar toen ik eenmaal bij de dokter te horen kreeg dat de pijn in mijn heup een ontsteking betrof door overbelasting gingen in mijn hormoonhuishouding de remmen los want dit was wel een vervelende tegenslag voor vlijtig liesje.

Geïrriteerd als ik al was omdat ik nu niet zelf mag klussen en afhankelijk ben van hulp van anderen om mijn huishouden naar behoren te runnen (met mijn 3 dochters!) kwam ik met mijn auto aanrijden voor de deur van mijn nieuwe huis waar ik van plan was vooruit in een mooi vakje te parkeren. Voor mijn neus stonden twee vrachtwagens geparkeerd van de wasserette die al ruim 110 jaar op dit adres gevestigd is.

Laat ik voorop stellen dat de eigenaren en medewerkers van dit bedrijf super toffe en aardige mensen zijn waar ik nog nooit een kwaad woord mee heb gewisseld. Het zijn ook nog eens hele aardige buren dus dat wou ik natuurlijk ook graag zo houden.

Waar het dus precies mis ging in mijn hoofd weet ik niet precies, maar toen de beste chauffeur van de achterste vrachtwagen besloot een halve meter achteruit te rijden zodat zijn collega uit zijn vakje kon rijden kwamen de scheldwoorden als vanzelf uit mijn mond door het open gedraaide raampje. Ik riep dat ik nu door die domme actie niet meer in mijn vakje paste terwijl er duidelijk nog een tank tussen had gekund.

De aardige man kwam netjes naar mijn raam om erover te praten, maar ik straalde overduidelijk niet uit dat er met mij te praten viel. Ik was ronduit onbeschoft en onaardig waarop de man zo slim was zijn schouders op te halen en weg te lopen.

Toen ik eenmaal over de drempel stapte in ons nieuwe huis werd ik overvallen door schaamte en een ongegeneerde huilbui en heeft mijn vriend namens mij excuses aangeboden bij de wasserette voor mijn hormonale scheldpartij.

Zelf heb ik later die dag een berichtje op mijn facebook gezet over het incident waarop ik van de wasserette een lieve reactie kreeg waaruit wel bleek dat ze het me konden vergeven maar ik voel me eigenlijk nog steeds lullig. Parkeren doe ik dus voorlopig maar even niet meer voor de deur en ik zou iedereen willen waarschuwen:

Ik ben mezelf niet helemaal, pas dus op voor mijn horrormonen… Over 20 weken ben ik vast wel weer “normaal”.