Column: Ik (b)en beurs

Deze week is het weer zover, het jaarlijkse event bij uitstek voor de (prijs)bewuste en koopjes-jagende huisvrouw: “De Huishoudbeurs”. Ook ik heb mezelf net als voorgaande jaren weer tussen de krioelende kortpittige koppies met kekke montuurtjes en coupon-knippende trolley-trekkende huisvrouwen-meute gewaagd en … jee wat ben ik er nog moe van.

Pijnloos

Zoals alle voorgaande jaren was ook dit jaar ongeveer 80% van de spullen die gedemonstreerd werden echt ontzettende troep. Ik heb dan over het soort meuk wat je voor een drol kunt aanschaffen bij Euroland of de Action maar waar je op de beurs onder het mom van “speciale beursaanbieding” de hoofdprijs maal tien voor mag neerleggen. Zo werd je op elke hoek van de beurs doodgegooid met bronspoeder, “pijnloos ontharen” en andere teleshopping-producten waar niemand eigenlijk nog op zit te wachten.

Vorig jaar was ik nog erg van het gratis uitproberen en dat is me achteraf echt duur komen te staan. Ik heb me toen namelijk over laten halen om een stukje arm “pijnloos” (met niet meer dan een leuk vormgegeven schuurpapiertje) te laten ontharen. Het effect was op dat moment inderdaad vrij pijnloos, maar de blaren en irritatie die dezelfde avond op de bewuste plek tevoorschijn kwamen spraken voor zich. Net als het mooie bronsgoedje wat ze op mijn gezicht wisten te poederen, ik heb er wegens een allergische reactie nog 3 weken uitgezien alsof ik in slaap was gevallen onder de zonnebank. Daarbij ben ik er tot op heden ook nog steeds niet in geslaagd me af te melden voor alle nieuwsbrieven van nutteloze firma’s die vorig jaar mijn e-mailadres hebben weten te ontfutselen.

Geen e-mailadres

Daarom was ik dit jaar vastbesloten om er niet in mee te gaan. Uiteraard heb ik op de 9-maanden beurs wel in de rij gestaan met mijn dikke buik voor gratis flesjes en speentjes maar ik kan met trots melden dat ik nergens mijn e-mailadres heb afgegeven zonder daadwerkelijke interesse in het aangeboden product of dienst in tegenstelling tot het gros van de gemiddelde huisvrouw op de huishoudbeurs/9-maandenbeurs.

Zeulen

Wat heb ik mensen toch zien zeulen met trolleys en het leken regelrecht volksverhuizingen. Soms bezweken de wieltjes van de arme trolleys in kwestie nog net niet. Meerdere malen moest ik echt gevoelens van plaatsvervangende schaamte onderdrukken; mensen doen echt alles voor gratis producten. Zo kreeg ik van een vriendelijke dame bij het toilet nog het advies bij elke stand met gratis artikelen meerdere keren langs te gaan en steeds een ander nep-mailadres op te geven. Na dit advies liet ze me met gepaste trots een handvol identieke key-cords van een verzekeraar zien en een handtas vol proefmonsters van een onbekend merk wasmiddel.

Verademing

Behalve de huishoudbeurs en de 9-maandenbeurs viel ik met mijn neus in de boter en mocht ik ook met hetzelfde entreekaartje gratis (Jawel!) het Azië Pasar Malam festival bezoeken. Achteraf gezien was dit festival eigenlijk het allerbeste van de hele dag beurs slenteren. Het overheerlijke eten wat je er kon kopen en de gezellige muziek maakte dit gedeelte van de beurs voor mij tot een waar rustmoment. Naast het overheerlijke eten verkochten ze er ook betaalbare leuke spulletjes en was de sfeer heel rustgevend en aangenaam, ik waande me echt even ergens anders na de drukte van de huishoudbeurs. Voor wie nog gaat (tot en met zondag 28 februari) is dit evenement een heuse aanrader en dus zeker de moeite waard om ook te bezoeken.

Bedenktijd

Al met al was het een drukke en vermoeiende (volgens mijn stappenteller heb ik 10 kilometer gelopen!!!) maar toch zeer geslaagde en gezellige dag. Ik ben er net als vorig jaar weer in geslaagd om dik over mijn budget te gaan met betrekking tot aankopen maar dat had eigenlijk alles te maken met die waanzinnige krultang die ik nog niet had en die ik wel echt zie als een primaire levensbehoefte. Zodra ik weer ben bijgekomen ga ik overwegen of ik mezelf volgend jaar weer in de drukte ga storten, gelukkig heb ik nog wel even bedenktijd.