Column: Ik ga dood

Ik ga dood. Zoveel is zeker vanaf de dag dat ik geboren ben. Wanneer is nog de vraag. Als het aan mij ligt, haal ik de vierennegentig. Mijn constitutie is er goed voor. Of het ook echt zo gaat uitpakken, kan ik niet beloven. Er zijn factoren die ik niet in de hand heb.

Waarom zeg ik dat zo plompverloren. Is er een aanleiding?

Ja indirect wel. Ik realiseerde mij afgelopen week aan de hand van een paar opmerkingen van anderen, dat je kunt waarnemen of een mens sterker afglijdt dat noodzakelijk.

Naast de gezondheid die de meest belangrijke factor is, zijn er twee andere factoren die je lang zelf gunstig kunt beïnvloeden.

Bewegen. Het is al eerder gezegd door Dr. Erik Scherder en ik ben het volledig met hem eens. Een mens moet in beweging blijven. Een behoorlijke inspanning doen elke dag. En dat het liefst een uur continu. Een paar keer per week sport op eigen niveau is dus echt een gezond-houder.

Bovendien: Bewegen houdt lichaam in conditie, maar ook de geest. Men moet immers tijdens de beoefening van elke inspanning ‘het koppie erbij houden’ en doet door het steeds veranderende landschap en/ of de wisselende omstandigheden tijdens het bewegen nieuwe indrukken op. Dat zet de mens dan weer ongemerkt aan het denken en houdt de geest scherp.

De geest wordt door de ouder wordende mens wellicht scherp gehouden door puzzelen en het volgen van het nieuws, maar de basisconditie verdwijnt en dat doet de rest wankelen. Een gezonde geest in een gezonde lichaam is de ideale combinatie.

De neergang sluipt erin vanaf 55plus en wanneer iemand een eindje over de zeventig is, zie je een sterke daling van veel inspanningen. Men doet ’s morgens vroeg dagelijks wat aan het huishouden, kruipt achter de geraniums en zegt ‘nog best in huis in beweging te blijven, want ik loop toch diverse malen per dag naar het toilet.’

Bewegen is meer, veel meer en het mag zelfs met een klein pijntje gepaard gaan, als het in bepaalde mate belastend is. Dan raak je een grens die je kunt proberen te verleggen.

Men merkt de tekenen van een eindfase, dat iemand wegglijdt, wanneer een oudere persoon steeds meer teruggrijpt op het verleden en over het heden steeds minder deelt, kan delen. Dan is zo iemand ongemerkt aan het afhaken en weer een fase verder verliest deze de zin in het leven. Stap voor stap sluipt het in de – qua onderwerpen – beperkt geworden conversatie. Men praat alsof het een voltooid leven is.

Ik heb zoals gezegd nog een heel eind te gaan, ik houd mijn geest scherp, doe veel dingen naast mijn werk – veelal in parallel – en waak ervoor te eindigen aan de zijlijn als een grumpy old man of een mopperende muppet. Mocht ik die vierennegentig desondanks niet halen, ga er dan maar vanuit dat ik mijn eigen advies om te blijven bewegen genegeerd heb.