Column: ik zeg “Zo. De mijter op”

Vrouwtje Cordia dacht weer op orde te zijn, maar zij heeft een hectische week achter de rug en dus mag ik nog een slotwoord tot u richten deze week. Maassluis wat heeft u toch een complexe stad. Ook ik heb een enerverend weekje achter de rug en al die hectiek valt niet mee op mijn leeftijd. Laat mij u bijpraten.

Begin van de week begeef ik mij naar de Buurtkamer in de Vertowijk want daar komen gelijkgestemden om deze wijk weer een beetje kleur en fleur te geven. Gelukkig is er geen spoor meer van Halloween.

Wat heb ik daar een bloedhekel aan. Mag ik dat zeggen? Ja dat mag ik zeggen. Wie gelooft er nu in geesten en heksen?! Dat is toch allemaal Amerikaanse onzin. Gelooft u nu maar het woord van de Heilige Nico.

Ik schrijd de buurtkamer in om te praten met een bevlogen dame die voor de goede zaak opkomt.

Hondenpoepbezuiniger

Zo maakt zij zich sterk voor de hondenpoepbezuiniger. Dat schijnt een modern apparaat te zijn, waarmee je hondenpoep om kunt zetten in geld dat je weer overal voor kunt gebruiken dankzij de gulle (g)evers. Die dame dus. Zij is altijd voor de vrijheid en democratie, maar nu blijkt zij ineens uit een heel ander vaatje te tappen.

Ik ben haar naam kwijt. Ik had daarvoor een krypitsch ezelsbrug “ex-koningin bij rivier langs Maassluis met gemeentepils”. Juist, dié dame!

Zij gaat er stevig tegenaan, met kracht ook. Mijn Italiaanse superieur zou zeggen: “Con Forza!” Ik heb haar als surprise een groot notitieblok gegeven want zij moet een heel programma gaan schrijven. Dat wordt voor haar veel schrijven en schrappen. Ze blijkt het erg druk te hebben en daarom trek ik snel verder. Nog veel te doen in zo weinig tijd.

Borreluur

Nu had ik begrepen dat er voor heren van een zekere leeftijd een ontheffing is voor een gezellig borreluurtje. Een me-edo-ge-loos goed besluit! Ik geef Amerigo de sporen om via de kortste weg over de daken te gaan op naar de Vloot, maar dat blijkt geen doen. Op vele daken zijn de loodflappen gestolen en ik glij uit en lig daardoor in minder dan geen tijd onderuit. Het is geen gezicht hoe ik daar met al mijn heiligheid onderuit ga. Languit op de straat als een overvallen bejaarde. En er is geen Piet die mij komt helpen, bang als zij zijn dat ze beschuldigd zullen worden van seniorenmishandeling. Zij willen zich niet zwart laten maken. Tegen de tijd dat ik mijn waardigheid weer een beetje terug heb en zeg ‘Zo. De mijter op” blijkt het al na vijven. Even later ontdek ik dat alle borrelaars weer in hun eigen huisje zitten om hun roes uit te slapen. Ik had hen als surprise een slaapmuts willen geven, maar zij hebben kennelijk zelf al daarvoor gezorgd.

Sinterklaas(t)huis

Ik besluit daarom maar zelf ook eens vroeg onder de wol te gaan. Gelukkig komt de jeugd niet elke dag op bezoek in het Sinterklaashuis dus de boel is reeds netjes aan kant. Ik sta op het punt om uit gewoonte – out of habit, zoals de Engelsen zeggen – mijn habijt af te leggen, als ik nog even naar buiten kijk. Eerst denk ik hé, wat een bekend gezicht!, maar ik kan hem toch niet goed onderscheiden.

Ik lees weliswaar nog zonder wandelstok, maar lopen zonder bril is lastig. Dus zet ik die maar snel op mijn neus.

Met een slakkenvaartje

Ik meen eerst mijzelf in de weerspiegeling van de ruit te zien, maar dan besef ik dat er iemand door de ramen naar binnen staat te gluren. Is dat jongeheer Arnold? Witte baard en een bril en daarboven twee priemende ogen. Dan zie ik wie het is. En ik had hem nog zo gezegd: “Pas na mijn vertrek mag jij komen. Na vijf december is het jouw beurt!” Geërgerd trek ik mijn kamerjas aan en loop naar de deur en ja hoor daar staat hij. Hij kijkt een beetje wanhopig. Met een slakkenvaartje komt hij naderbij gelopen. Hij zegt: “Nico, je had mij verteld dat jij dit jaar op de Markt zou logeren en dus ben ik jou achterna gekomen, maar ik ben de weg kwijt. Jij had namelijk ook gezegd dat ik mij moest richten op grote kerstbomen op marktpleinen, maar ik zie hier niets! Waar moet ik heen, hoe, wanneer, waar…?! “

Jolijt

Ik kan hem geruststellen: “Ga nog maar even naar huis en kom op 6 december weer, want dan zal er een grote kerstboom staan op de markt. En ik heb tegen alle Sluizers gezegd dat zij op die avond rond zes moeten komen kijken naar het aanschakelen van de verlichting. Dat wordt een feestje op zich. En op zondag 11 december mag jij echt aan de bak, want dan is er de kerstmarkt met één en al kerstjolijt – zeg maar: hollandsch pleijsier – en dan kun jij heel veel inwoners blij maken. Ik reken erop dat jij die dag tot een groot succes maakt. Ik zal aan jou denken terwijl ik thuis in de zon aan het zwembad lig. Succes, Claus!”

Wel nu Maassluis, ik vier maandag met velen van u mijn verjaardag mede dankzij de vele giften en cadeaus van u aan de voedselbank. Drink niet te veel bisschopswijn en hang uw ballen niet vroegtijdig in de boom. En wellicht weer tot volgend jaar, bij leven en welzijn.