Afgelopen zaterdag was het dan zover: mijn allereerste bootcamp-ervaring.  Ik moet eerlijk bekennen dat ik niet van plan ben dit nog eens te herhalen, want laat ik eerlijk zijn: extreme inspanning is niet aan mij besteed. Indien je nog nooit hebt gehoord van de term bootcamp, zal ik eerst uitleggen wat je kunt verwachten als je je – vrijwillig – opgeeft om mee te doen.

Dit is wat Wikipedia zegt over de betekenis van Bootcamp: Een *bootcamp* is een spierversterkende trainingsmethode uitgevoerd in teamverband onder professionele begeleiding van een fitnessinstructeur. Het doel is om de kracht en uithouding te verbeteren door intense groepstrainingen gedurende de periode van een uur. De deelnemers sporten intenser door het teamverband dan ze individueel zouden doen, wat de efficiëntie van de training verhoogt.

In de praktijk is bootcamp een serie – voor mij net ietsje té – zware oefeningen in teamverband. Denk hierbij aan tijgeren door het zand terwijl de brandende zon je rug verknettert omdat je was vergeten daar te smeren met zonnebrand of denk aan het bergopwaarts verplaatsen van een reservewiel in rap tempo terwijl rollen verboden is. Tegen de tijd dat je aan de jumping jacks en crunches toe bent, ben je ongeveer een liter vocht kwijt uit al je poriën en trillen je spieren al bij de gedachte aan nog meer oefeningen.

Nu was ik eerlijk gezegd al door mijn energiereserves heen toen ik me bij mijn bootcampteam voegde. Mijn navigatieapparaat stuurde mij namelijk naar een ander strand, waardoor ik mij al een flink eind op sportschoenen en in fitnessoutfit in de brandende zon richting kamp moest verplaatsen. Eigenlijk was ik al klaar om naar huis te gaan, toen ik het ‘bootcamp’ kamp eindelijk bereikte … en toen begon de ellende pas.

Vandaag voel ik pas hoe zwaar het was. Hoewel ik inmiddels al een maand trouw twee keer per week ga sporten, heb ik duidelijk nog steeds de conditie van een stacaravan. Ik kan mijn armen niet optillen en de wandeling zojuist van tweehonderd meter naar de supermarkt is in één woord heftig te noemen. Mijn nek en rugspieren staan zo strak dat ik niet naar beneden kan kijken en mijn hoofd voelt alsof ik gisteravond flink heb doorgezakt. Verder loop ik erbij alsof mijn knieën zijn vastgeschroefd en mijn billen en onderrug voelen zo beurs alsof ik van een trap ben gevallen en alle treden op pijnlijke wijze heb geraakt.

Mij niet gezien dus voor deel 2. Ik ga dinsdag gewoon weer zoals ik dat al deed op mijn gemak richting sportschool waar ik – met r u i m e pauzes tussendoor – door alle oefeningen op mijn lijstje kabbel. Dan duurt het maar wat langer voor ik fit ben. Ik hoef dan in elk geval geen week te herstellen van een middagje sporten.

Liesbeth Cordia

Liesbeth Cordia

Liesbeth Cordia | Zondagcolumnist (1x 4 weken) | Novi Knitwear | | Moeder van 4 dochters |

1 Reactie

  1. Aad Rieken
    19 juni 2017 at 08:30

    ”Bo(o)tc-r-amp!”