Column: Is Onze Haan een Kip?

Een varken en een kip lopen met elkaar op. De kip zegt: “Hé varken, ik vind dat we een restaurant moeten beginnen.” Het varken antwoordt: ”Hm. Misschien. Hoe moet het dan heten?” De kip antwoordt: ”Spek & Ei”. Het varken denkt een ogenblik na en antwoordt: “Nee dank je. Het zou mij mijn leven kosten en jij zou slechts zijdelings betrokken zijn.”

We kennen veel mooi-praters, naar-de-mond-praters en mooi-weer-spelers. Ook in Maassluis. Dat is althans mijn beleving.

Misschien denken sommigen nu: daar heb je hem weer, die zure zeurkous van het type ‘grumpy white male’. Ik laat hun graag in de waan, want het zegt des te meer over hen. Dat ik met een kritisch oog kijk naar wat er in ons stadje gebeurt en kanttekeningen of vraagtekens plaats bij wat er soms gebeurt, zie ik als winst voor de stad.

Ervaar Maassluis

Afgelopen donderdag was er de tweede jaarvergadering van Ervaar Maassluis die gehouden werd aan boord van een rondvaartboot van de Spido. Vele genodigden gingen aan boord. Wat hun bijdrage in het grote geheel zou moeten zijn, was niet direct duidelijk. Het bleek alras een herhaling van zetten ten opzichte van vorig jaar, helaas.

Na de huldiging van een aantal harde werkers die het toerisme een warm hart toedragen, was het tijd voor toerisme 2.0 een verhaal van burgemeester Haan gevolgd door een verhaal van de citymarketeer.

Van Breukelen

De gekozen vorm was een powerpoint presentatie. Ik mag het natuurlijk niet zeggen: dat werkte net zo succesvol als bij Van Breukelen. Sinds Hansje’s uitleg over zijn keuze van een bondscoach, is deze vorm van presenteren per definitie kansloos. Droge quasi feiten & cijfertjes doen het hem niet. Je krijgt de handen er niet voor op elkaar. Laat staan dat je overtuigt. In het bedrijfsleven doet men dat allang anders. Althans buiten Maassluis.

Grote vlucht

De vraag “What’s in for me?” werd getoond en de aanwezigen dienden te begrijpen dat er veel winst valt te behalen in het toerisme. Ik keek de zaal eens rond en zag dat de achterste helft nauwelijks leek mee te doen. Dat beeld werd nog versterkt toen er gestemd werd. De vraag: “Wie vindt dit een toerisme verhaal met kansen voor Maassluis” leverde vrijwel unaniem groene kaarten. De waarde van dat antwoord werd pas duidelijk bij de tweede vraag: “Wie is er bereid te investeren?” Niemand stak een groene kaart op – feitelijk dus unaniem rode kaarten.

‘De vrijetijdsindustrie neemt een grote vlucht’ was het motto, maar deze ‘vlucht’ had men niet voor ogen …

Wie draagt de risico’s?

Goedkeurend knikken, maar zelf niet mee doen. Dit is de wijze waarop in Maassluis al vele jaren middenstand, stichtingen enzovoort afhaken bij elke vorm van toeristische inspanning. Zoals een van de aanwezigen het verwoordde: “Ik heb geen zin om mijn tijd en geld te steken in een vaag plan.” Enkele andere aanwezigen mompelden over “Het is makkelijk plannen maken als je ervoor wordt betaald en zelf geen financieel risico loopt”.

Feitelijk stopte daarmee de beoogde discussie en interactie. Het ging als een nachtkaars uit en iedereen stortte zich op het buffet. Men dronk een glas, deed een plas en alles bleef zoals het was.

Furieade nachtmerrie

Later in de week ving ik toevallig in de wandelgangen een opmerking op, die mij vannacht deze nachtmerrie bezorgde:

Ervaar Maassluis gaat de naam van de Furieade annexeren om via het netwerk van de Furieade geld binnen te harken en maakt goede sier op andere terreinen ten kostte van de Furieade.

Badend in het zweet schrok ik wakker. Nee toch!? Het Furieade-bestuur met al haar medewerkers doet dit werk al tientallen jaren met heel veel liefde … als vrijwilliger. Verwacht Ervaar Maassluis echt dat de Furieade haar reputatie, goodwill, sponsor-  en subsidiekanalen gaat afstaan aan betaalde ambtenaren en adviseurs om hun toerismeplannen te financieren?

Nee, dát gebeurt in nog geen 100 jaar.