Column: Je weet maar nooit …..

Tijdens de schorsing van de besprekingen rond de begroting, sprak ik met Henrike Heijboer over haar column en bedacht ik dat het misschien wel leuk zou zijn om over hoe dat allemaal gaat een column te schrijven. Daar gaat ie dan.

In een eerdere vergadering heeft vervangend burgemeester Sjoerd Kuiper de lootjes getrokken die beslissen over de volgorde van de sprekers. Elke fractie krijgt tien minuten spreektijd.

De begroting wordt door de hele fractie uitgebreid bestudeerd en van commentaar voorzien. Dan volgt in de fractie de bespreking van alle opmerkingen. Deze lijst vormt dan weer de basis voor onze inbreng. Het concept gaat via de mail heen en weer en wordt op deze wijze aangescherpt tot een goed en consistent verhaal. De fractievoorzitter oefent thuis of het hele verhaal wel binnen de tien minuten gaat passen, want je weet het maar nooit met een nieuwe voorzitter van de raad.

Tevens wordt gekeken of er zaken uitspringen waarover een motie moet worden ingediend. Dat is inderdaad het geval.

Ook de andere coalitiepartijen hebben zo hun eigen gedachtegoed en koppelen daar ook moties aan. Dan moet er gekeken worden of de voorliggende moties kunnen worden gesteund of mede ingediend. Dat geldt ook voor de moties van de oppositie en andersom.

Dan volgt de eerste avond met zeven fractievoorzitters die het woord voeren. Het college antwoordt vervolgens op de inbreng van de partijen. Vervolgens komt de tweede avond aan de beurt. Als een fractievoorzitter het woord machtspolitiek in de mond neemt, is het gedaan met de rust. Er wordt geschorst en de desbetreffende fractievoorzitter wordt door anderen toe- of aangesproken, waarna de rust redelijk terugkeert. Wederom komt het college aan de beurt en tenslotte wordt er gestemd over alle vierentwintig moties. Nog even een gezellig drankje en hapje en dan op naar huis.

Dan word ik wakker op zaterdagmorgen en zie dat er weer iets verschrikkelijks is gebeurd en wederom in Parijs. Ik griezel bij de gedachte dat je dus nergens meer veilig bent. Ik denk aan de column van Corinne Bronsveld-Snoep over Charly Hebdo. Alles komt weer terug. Heel facebook is rood-wit-blauw gekleurd. De wereld staat stil bij deze verschrikkelijke gebeurtenissen.

Het is moeilijk om nog te blijven geloven in de woorden van Martin Luther King: Darkness cannot drive out darkness; only light can do that. Hate cannot drive out hate; only love can do that. Het lied Imagine van John Lennon en dan vooral de tekst dringt zich op.

Deze wijze van je geloof bewijzen komt zo wel in een kwaad daglicht te staan.

Gelukkig geloven de kinderen nog in Sinterklaas, maar hoe lang nog?

Je weet maar nooit ……