Column: Jeugd – zorg

Ik ben aan het werk als mijn telefoon een email berichtje in voorvertoning laat zien. De redactie van Maassluis.nu, weer met de vraag … De dame die normaal zou schrijven kan door omstandigheden niet.

Zij schrijft over (jeugd)zorg. Petje af voor haar, naar mijn idee een heel moeilijk onderwerp.

Zorg

Ik hou het met schrijven maar op mijn dagelijkse belevenissen. En dat terwijl ik in de zorg werk. Althans, kan ik mijn werk “zorg” noemen? Jaren geleden ben ik aangenomen als Miss Swiffer. Al snel werd ik ook begeleidster. Ook weer zo’n functie waarmee je alle kanten op kan. Ik rij in de rolstoelbus mijn werkgevers daar waar ze heen willen en zorg dat ik netjes op tijd weer terug ben om ze te halen. Oké, in geval van nood help ik met heel kleine dingen die naar mijn idee niet in de categorie Zorg vallen maar in “gewoon even helpen”. Ik zie dan ook eigenlijk mijn werk niet helemaal als werk.

Dat blijkt natuurlijk wel uit het feit ik mijn telefoon in mijn handen heb als ik aan het werk ben en dus de mail binnen zie komen.

Aan de andere kant: ik kan daar helaas niet zonder mijn telefoon, deze functioneert als schrijftolk. Mijn werkgever praat tegen mijn telefoon en deze zet alles om naar tekst. Zo kan ik gelukkig met hen communiceren. En geloof me, daar komen af en toe best lachwekkende zinnen uit. Zo schreef mijn telefoon net dat hij “aan mijn billen wilde zitten” terwijl de gesproken tekst “willen zitten” was. Ik hou van mijn appeltje (iPhone) en ook van mijn werk. Er zijn maar heel weinig werkgevers die mijn handicap voor lief nemen. Zoveel jaar geleden mijn werkgevers, nu meer mijn vriendjes.

Jeugd

En de jeugd? Het enige wat ik daarover zou kunnen vertellen, is dan ook weer wat ik zelf mee maak met mijn eigen jeugdigen. Dat ze nu vakantie hebben bijvoorbeeld. Heerlijk, we genieten ervan! Mijn moeder zei vroeger altijd dat ze pas vakantie had als wij ( 2 dochters) dat ook hadden. Ik heb precies hetzelfde. Heerlijk vind ik het om mijn kindjes constant om me heen te hebben. Lekker doen waar en wanneer wij zin hebben.

Ik zie regelmatig op Facebook een filmpje van een dansend aapje voorbij komen. Als tekst staat erbij dat dat aapje net als een moeder is,waarvan de kinderen weer naar school zijn. Geef mij maar een heel hard huilend aapje dan.

Terwijl ik deze column schrijf zijn mijn kinderen bij mijn zus. Omdat ik moest werken, heeft mijn zus die twee opgehaald om leuke dingen te gaan doen. Ze wilden naar de kinderboerderij en de speeltuin. En wat mijn kindjes willen, dat doet hun tante! Ik ben benieuwd naar de enthousiaste verhalen straks.

Zo gaan ze over drie weken ook met diezelfde leuke tante en, uiteraard ook leuke, oom een weekendje op vakantie. Ik weet nog als de dag van gisteren dat ik mijn zus vertelde dat ik zwanger was. Ze keek raar, heel raar, 9 maanden keek ze raar. Haar kleine zusje die een kind kreeg?! (Zelf heeft ze geen kinderen)

Ik had haar uitgenodigd om bij de bevalling te zijn maar daar paste ze voor. Eén druppel bloed is al genoeg om haar van haar stokje te laten gaan dus nee, mijn aanbod om mijn bevalling bij te wonen sloeg ze af. Ze wilde wel in de buurt zijn, dus heeft ze in de gang gewacht. En eindelijk was daar dan haar nichtje. Toen keek ze opeens niet meer raar, maar ontroerd. Ze beloofde mij op mijn kraambed om op haar nichtje te gaan passen en deze belofte komt ze nog steeds na.

Jaren geleden sms’te ze heel voorzichtig of ze haar nichtje een half uurtje mee mocht nemen en vandaag de dag appt zij mij om te zeggen dat ze op vakantie gaat met hen. “ Die en die datum, zorg jij dat ze vrij zijn van school?!” Uuhh ja hoor, ’tuurlijk doe ik dat. Dezelfde band heeft ze gelukkig ook met haar neefje.

Komende zondag is ook ‘een nationale feestdag’ voor mijn kleintjes. Die dag komt opa terug van vakantie! En hoe leuk, lief en aardig we met z’n allen ook zijn … OPA IS DE LIEFSTE!

PS

“Desiree, je kon zelf geen column schrijven maar was wel mijn inspiratiebron. Dank je wel.”