Column: Kerstbezoek

Ooo, wat kan ik toch genieten van die zalige vrije dagen met kerst. Even helemaal niets, lekker doen waar je zin in hebt en alleen gezellige dingen. Misschien geniet ik er extra van omdat ik mijn jonge jaren wel heb meegekregen dat vrije dagen niet voor iedereen vanzelfsprekend zijn. Mijn vader en moeder waren 24/7 bezig met hun boerderij met koeien en jongvee en hadden in feite nooit een vrije dag. Ook niet met kerst, al werd dan, net als op zondag, alleen het hoogstnoodzakelijke gedaan. Dat mijn ouders op die dagen ‘zomaar’ een paar uurtjes op de bank konden zitten, was heel bijzonder – en dus genieten.

In een jaar – lang geleden – viel kerst op een vrijdag en zaterdag. Dat betekende, met de zondag er direct achteraan, dus een extra lang weekend.
“Héérlijk!” vonden mijn ouders.
“Vreselijk!” vond Kees.
Kees kocht wekelijks melk op de boerderij en was in zijn werkende leven stratenmaker geweest. Zo’n beetje ons hele erf had hij er handmatig in getimmerd. Fysiek een klein, krom mannetje, maar sterk als een beer en met een scherpe geest. Kees was inmiddels aardig op leeftijd en sinds zijn vrouw was overleden woonde hij alleen in een flat in Maassluis. “Die dagen duren lang, hoor Hennie, als je alleen bent,” vertrouwde hij mijn moeder toe. Mijn moeder, erg gesteld op deze man en begaan met zijn lot, nodigde hem ter plekke uit voor het kerstdiner de volgende dag.

Zo werd een mooie traditie geboren. Jaar in, jaar uit was Kees op eerste kerstdag onze gast. Keurig in het pak genoot hij van een borreltje voor het eten en een stukje van de enorme kalkoen die mijn moeder traditiegetrouw elk jaar op tafel zette. Tot hij, inmiddels stokoud, op een dag verhuisde naar de andere kant van het land. Toen was het best een beetje stil aan tafel.

Heel lang duurde dat niet. Mijn ouders lieten hun huis schilderen door een gepensioneerde schilder van in de tachtig, die ze via via hadden leren kennen. Na de klus bleef Henk, ook weduwnaar en kinderloos, geregeld langskomen voor een bakkie. Tegen de tijd dat kerst weer aanbrak en de kerstplannen werden besproken, bleek ook Henk alleen te zijn op 25 en 26 december. Weer aarzelde mijn moeder geen moment en vroeg hem aan te schuiven voor het diner. En opnieuw was daar een vaste gast met kerst – zij het maar voor een paar jaar, want Henk werd wel heel oud maar had niet het eeuwige leven.

Dit jaar vieren mijn ouders kerst met mijn broer, mijn zwager, mijn kinderen en mij. Hoe ouder ik word, hoe meer ik geniet van het feit dat we bij elkaar zijn, bij elkaar kúnnen zijn. Met zijn allen aan de grote tafel, waar als het zo uit zou komen best nog iemand bij zou kunnen. Je weet het tenslotte maar nooit met die moeder van mij. En ergens hoog daar boven zie ik in gedachten Kees en Henk samen op een wolk een borreltje drinken op mijn ouders.