Straks is het weer Kerst. Ook Maassluis ontsnapt niet aan de omvattende aanwezigheid van kerstversieringen, kerstbomen, kerstmarkten, en de bijbehorende kerstreclame van talloze bedrijven die helemaal niets met Kerst te maken hebben. Al die gemaakte gezelligheid begint niet voor niets precies bij aanvang van de lange, koude en donkere wintertijd.

Het leven is niet altijd leuk. Dat klinkt als een open deur, maar we doen maar al te graag alsof dat onzin is. Het Kerstfeest is net als de sociale media: alles daar omheen is positief. Je kunt je chagrijn immers beter voor je houden. Dat is wel zo gezellig. Maar kloppen doet het niet. Als je op Facebook kijkt, is het net alsof het permanent Kerstfeest is.

Als je het nieuws volgt lijkt het juist precies andersom. Ellende en conflicten staren je aan. Zelfs de nabestaanden van die grote vredestichter, Mandela, liggen met elkaar overhoop. Je kunt erdoor gaan twijfelen. In wat voor wereld leven we nu? Is het wel altijd zo vrolijk, gezellig en leuk? Of is het hier een vreselijke plaats, waar geen mens te vertrouwen is?

De waarheid ligt natuurlijk in het midden. Maar de middenweg wordt al snel bestempeld als middelmatig. Het komt veel overtuigender over als je doet alsof je hele leven in het teken staat van vrolijkheid en zonneschijn. Een kankerpatiënt houden we voor: wil je strijden voor wat je waard bent, of geef je het zomaar op? Alsof het leven een simpele keuze is. Maken we het gezellig of gaan we verdrietig zitten doen?

Ik geloof daar niet in. Je kunt je het leven voorstellen als een lange weg door de woestijn. Of, met een beeld dat beter past bij Maassluis, als een lange zeereis op de Grote Vaart. Je hoopt maar dat er een eindbestemming is, en dat je die ooit zult zien. Onderweg leg je soms even aan bij een veilige haven. Maar je moet verder. Naar sommige van die havens blijf je je hele leven terug verlangen. Soms voel je je eenzaam, of kom je terecht in een storm. Soms kun je volop genieten van het vrije leven op zee. Momenten van geluk en verdriet wisselen elkaar af.

We zijn het besef van die levensreis kwijtgeraakt. Alsof er maar één, obsessief-positieve manier is om het leven te zien. Met als enige alternatief dat het niks was, niks is, en ook nooit wat worden zal. De kern van het Kerstverhaal is juist dat die twee elkaar vinden. Het Kerstkind wordt geboren in een stal. Als dat geen harde wereld is. En toch. Juist daar.

Ds. Martijn van Leerdam

Martijn van Leerdam

Martijn van Leerdam

Dinsdagcolumnist voor Maassluis.nu in 2013-2014 | Dominee bij PKN Maassluis Koningshof | @DsMartijn op twitter