Column: Keukenwonder

Ze zeggen het nét niet, maar ik zie het aan de blikken die onderling worden uitgewisseld: Help, mama is weer iets aan het uitproberen! Er hangt een dikke rookwolk in huis. Dat komt een beetje doordat onze afzuigkap niet werkt maar vooral door mijn allernieuwste test-recept in de pan. Hmm, waarschijnlijk had ik de spinazie toch langer moeten laten uitlekken.

Het avondeten is bij ons nooit het hoogtepunt van de dag. En dat is mijn schuld. Ik ben nu eenmaal geen keukenprinses. Sterker nog: ik ben zo’n beetje your worst nightmare achter het fornuis. Het is dat het moet, geregeld een gezond groentenmaaltje op tafel en ik doe heus mijn best om er iets van te maken, maar negen van de tien keer mislukken mijn pogingen jammerlijk. Vind ik dan, volgens mijn kinderen valt het ‘best mee’. Of dat geheel naar waarheid is weet ik niet; ze eten altijd opvallend veel als we bij oma zijn of een keer snacken.

Eerlijk gezegd: ik vind er ook niks aan, dat koken. Een vriendin van me draait haar hand niet om voor een uitgebreide maaltijd voor vijftien man, terwijl je mij bij het idee alleen al kan laten opnemen. Misschien zou het goed zijn om eens te kijken naar tv-kookprogramma’s, maar ik ben zwaar allergisch voor koks die voortdurende praten over ‘mooie’ ingrediënten, een ‘mooie’ saus, een ‘mooie’ weet ik veel wat. Dat zit vast tussen de oren, want mij lukt het nooit iets ‘moois’ te maken; ik moet altijd uitleggen wat ik precies voorschotel.

Zo ook vanavond. Mijn nieuwste groenbruine creatie (alias spinazieburger) lijkt in de verste verten niet op het mooie baksel van het Pinterest-plaatje en wordt met argusogen onderzocht. Nadat er enkele lagen vanaf zijn geschrapt, probeert een dappere voorproever voorzichtig een piepklein stukje. Hij geeft het sein ‘veilig’ en zijn broers en zussen wagen zich ook aan een hapje. “Nou, het is niet echt vies,” is uiteindelijk de conclusie. Da’s toch alweer een hele stap verder dan het probeersel van vorige week, dat linea recta in de vuilnisbak verdween. “Geeft niet, hoor mam,” zegt een van mijn zoons vergoelijkend. “Jij kunt andere dingen wel heel goed.”
Nou, dát is een pak van mijn hart.