De nieuwe film met Jason Bourne is uit en ik kreeg in de mail het aanbod om bij de voorpremière te zijn. Leuk, een avondje naar de film. En dat was het. Toch liep ik tegen een paar kleine irritaties op. In het grote geheel der dingen volledig onbelangrijk maar zoals dat gaat met kleine irritaties, op het moment dat je ze ervaart heel uh, irritant dus.

Wat is het geval. Wanneer je , voor dat je de bioscoop binnen komt, eigenlijk wel zin hebt in wat te drinken of te eten, dan is er een groot aanbod aanwezig. Van koffie en thee tot frisdrank, bier, wijn, snoep in allerlei mate en vormen en popcorn.

Prima geregeld zou je zeggen. Tot je de prijzen ziet.

Voor een klein flesje water (waar ik schat 150 – 200 milliliter in gaat) betaal je € 2,50. Ik heb het eens nagezocht en voor € 2,50 kun je (exclusief vastrecht dat wel) bijna 4000 liter kraanwater kopen. Dat zal allemaal wel maar voor bronwater betaal je nu eenmaal meer. Dat begrijp ik best en dat je voor een liter bronwater een euro betaald vind ik dan ook helemaal niet zo raar maar voor drie slokken € 2,50!

Na deze eerste kleine irritatie loop ik dan de bioscoopzaal in en ga zitten. Overal om mij heen mensen op hun telefoon. Prima, doe ik gezellig aan mee.

Mijn volgende irritatie betreft echter hetzelfde fenomeen maar dan middenin de film. Zit ik net te genieten van Jason Bourne die eigenhandig de CIA te slim af is, gaat er opeens zo’n lichtgevend schermpje vlak naast mijn hoofd aan. En dat in een donkere filmzaal! Waarom dat ding niet gewoon uit tijdens de film? Die anderhalf uur zal niemand je missen.

Vervolgens gaat tijdens het spannendste gedeelte van de film iemand uitgebreid beginnen aan een zak snoep als avondeten. Minutenlang kraakt het dat het een lieve lust is. Hou dan je hoofd maar eens bij een mogelijke ondergang van één van Amerika’s belangrijkste en invloedrijkste mensen. Nee het valt niet mee als waar filmliefhebber. Maar nogmaals op het geheel der dingen is het niets, een vermoeden van een druppeltje in een oceaan van water.

Wouter vHeiningen

Wouter vHeiningen

Columnist sedert juli 2013 | Directeur Bibliotheek De Plataan voor Maassluis, Vlaardingen & Midden-Delfland | Bestuurslid van Nationaal Documentatiecentrum Maarten ’t Hart en stichting Ongehoord!

2 Reacties

  1. Aad Rieken
    29 juli 2016 at 08:35

    Als Kleine Irritaties….,
    Niet Wordt Uitgesproken.
    Blijft Het In Je Hoofd,
    Alsmaar Rondspoken!

  2. Miranda
    29 juli 2016 at 08:26

    …’Het zijn de kleine dingen die het hem doen’…😉