Column: Kleine terroristen

Net als ik me prinsheerlijk geïnstalleerd heb op de bank, word ik opgeschrikt door een zacht getik, of nee, eerder getrip. Hoor ik het goed? Een gevoel van paniek overvalt me en snel trek ik mijn benen op de bank. Dit geluid doet mij denken aan het getrippel van muizen…

Vertel mij niets over getrippel van muizen, ik weet er werkelijk alles van. Als tiener heb ik eens van doen gehad met een ware plaag. Mijn ouderlijk huis stond te midden van de kassen in ‘t Westland. De kas van onze buurman moest gereinigd worden en daar werden stevige middelen voor gebruikt. Familie Muis, die illegaal onderdak had gevonden in de warme kas van de buurman, kwam daardoor in moeilijkheden en sloeg op de vlucht. Op zoek naar een nieuw onderkomen, trof ze vlakbij de kas, ons warme huisje.

Ik ril nog als ik er aan denk. Voor de plaag was ik echt niet bang voor een muisje. Bij ons in het buitengebied kwam het immers wel vaker voor dat er eentje op bezoek kwam. De kat was er goed voor. Maar dit keer was het anders. Ik kon ’s nachts niet slapen, omdat de complete familie Muis tikkertje speelde op de biezen matten van mijn slaapkamertje. Elke avond leken er meer familieleden en vrienden zich te verzamelen voor een nachtelijk feestje op de plank boven mijn bed. Het liep op den duur de spuigaten uit. Na een nacht van slaapplaats te hebben gewisseld met mijn vader, was hij overtuigd. Hij had niet eerder beseft hoe erg het was. Uiteindelijk kon, na veel gedoe, de muizenplaag een halt toegeroepen worden. Achteraf hoorde ik dat er tientallen muizen zich hadden verscholen in onze woning…

Sinds die tijd ben ik panisch voor die beestjes. Kijk mij nu zitten: een volwassen vrouw, met de beentjes van de vloer en een bonkend hart. Nog altijd laat ik mij op de kast jagen door die kleine terroristen.

Het is eigenlijk te idioot voor woorden dat ik me zo laat terroriseren, mopper ik boos op mezelf. Ik zet mijn voeten op de grond en stampvoetend ga ik wat drinken halen in de keuken. Ik kan hier toch niet met opgetrokken benen op een droogje blijven zitten?

Misschien was het een muis, misschien ook niet, ik heb op dat geluid na, niets kunnen bespeuren. In ieder geval heb ik met mijn ‘kordate optreden’ voor eens en voor altijd korte metten gemaakt met mijn jeugdtrauma. Tenminste dat is wel de bedoeling, maar eerlijk gezegd hoop ik dat mijn heldhaftige bewering nooit op de proef zal worden gesteld!