Ik betrapte mij zelf erop dat ik het nog Koninginnedag noemde. Ondanks de aanwezigheid van een vorst, die we nu een jaar als staatshoofd hebben. Het bekt niet lekker: Koningsdag. Gelukkig meldden diverse deskundigen, die blijkbaar ‘lijntjes’ naar de Wassenaarse bossen hebben, dat onze Koning aan het nadenken is over de invulling van de nationale feestdag.

Hij zou deze dag de 21ste eeuw in willen loodsen en daar passen blijkbaar geen lullige, blijkbaar oud-Hollandse, spelletjes bij. Ik heb er geen mening over die de moeite waard is om op te schrijven. Toch vraag ik mij af of ik afgelopen Koninginnedag bij de laatste aubade in Maassluis ben geweest. Was het ooit een traditie dat het in elk Nederlands dorp of gehucht plaats vond; het wordt minder, een beetje stad ontwaakt pas tegen elven om daarna allerlei commerciële activiteiten op het programma te hebben.

De aubade lijkt in de ambitie van de Koning zijn langste tijd te hebben gehad. Of dat voor ook Maassluis geldt is de vraag. Maassluizers zijn eigenwijs. Ik had deze keer al de indruk dat er iets veranderd was. Dat zal mede door de nieuwe, onervaren dirigent gekomen zijn. Het tempo lag dusdanig hoog dat ik op een gegeven moment -amechtig- een nummertje moest overslaan. Vooral het lied van Maassluis is mij bijgebleven. De echtgenote van één van de Burgemeesters die in de Maassluise geschiedenisboeken vermeld staat, Mevrouw van Es heeft ons ooit dit lied gegeven. Een tekst waarin delen van Maassluis worden beschreven en bezongen. Deze dirigent heeft daar een eigen arrangement op gemaakt. Mijn kinderen speelden bij Kunst na Arbeid toen dit lied ten doop werd gehouden. Tijdens de repetities lag vooral de nadruk op de tel rust na “aan de” dit maakte de compositie spannend. Deze tel rust vond ik als de “missing D” in de Via Crusis van Franz Liszt. Briljant.

Het is een hardloop wedstrijd geworden, het rent maar door.  Ik vind dat jammer!

Toch heeft Koninginnedag ook aangename dingen, vooral ontmoetingen met (voor mij) onbekende Maassluizers, die je toevallig treft op een terras. Zo ook deze keer. We hadden het over de verfraaiing van Maassluis langs het Scheur. Mijn tafelgenoot, Wijnant van Genderen, ondernemer in Maassluis en eigenaar van VKN projecten in de Nijverheidstraat, blijkt ook van dit soort mooie objecten te maken. Op diverse plaatsen in Westland en Nederland en daarbuiten te bewonderen. Maassluis laat dit moois echter in Limburg vervaardigen, geheel in strijd met mijn adagium: “Koopt Maassluise waar, dan helpen wij elkaar”.  Je moet dus de kans krijgen om mee te dingen. Onderhandse aanbestedingen helpen daar niet bij. Het mag, maar processen moeten wel transparant zijn.

In die zin heb ik mijn hoop gevestigd op de volgende strofe uit het coalitieakkoord van Maassluis. Ik las:

Lokale ondernemers worden over het gemeentelijke aanbestedingsbeleid geïnformeerd, met als doel hen beter voorbereid te laten deelnemen aan aanbestedingsprocedures. Uiteraard voor zover dit binnen de wettelijke regels past. 

Ik wil mijn column niet afsluiten met een referaat over proportionaliteit maar een beetje sturing door wethouder Eitjes is hier zeker mogelijk. Al met al een mooie Koninginnedag/Koningsdag en ik kijk uit naar de invulling van zowel de (summiere) economische paragraaf als van 27 april 2015.

Aad Solleveld

Aad Solleveld

Aad Solleveld

Columnist 2014-2016 | Gemeenteraadslid voor Maassluis Belang | Speaker bij Excelsior Maassluis | gastcolumnist 2018- 2022