Column: Krullenbol

Vanonder zijn haarbos keek Krullenbol me zwijgend en donker aan. Deze zin zit al jaren in mijn hoofd. Als ik nog eens de kans zou krijgen om een column over wel en wee in onderwijs te schrijven, dan werd dát de eerste zin. Ik zie Krullenbol meteen weer voor me en vooral die donkere blik. Die bewaarde hij niet alleen voor mij. Hij bekeek de hele wereld met argusogen. Je moest van goeden huize komen om indruk op die jongen te maken en het werd mijn dagelijkse missie om minimaal één glimlach(je) los te weken. Meestal lukte dat wel.

In de loop van het jaar bouwden Krullenbol en ik een speciaal bondgenootschap op en kreeg ik soms dat kleine grijnsje cadeau. Hij ontkende altijd als iemand hem erop betrapte. Groepsleiding (Krullenbol kon niet thuis wonen) vertelde dat hij ondanks griep of koorts gewoon naar school wilde. Hij was met geen mogelijkheid terug in bed te krijgen. Heel bijzonder, aangezien deze 15 jarige knul tot kort daarvoor nog twee jaar schoolloos thuis had gezeten. Deze en vele andere leerlingen stalen in de loop der jaren mijn hart.

Onderwijs zit me in het bloed. Geef me een groep leerlingen en ik ben gelukkig. Eerlijk is eerlijk, ze zijn ook wel eens om achter het behang te plakken, hoor, maar mijn hart ligt in het lokaal. Vakanties benut ik om nieuwe ideeën uit te werken en ik sta erom bekend dat ik enthousiast ben en daardoor nogal ‘es te hard van stapel loop. Ach, ook dat heeft zijn charme nietwaar? Intussen heb ik die zwakke plek zelf maar omarmd.

Er stromen dagelijks duizend ideeën door mijn hoofd en het merendeel is onuitvoerbaar. Zo af en toe blijft er iets hangen en heb ik de volgende dag ineens het lokaal omgegooid, Burgemeester en Wethouders geschreven of een school/leerkracht aan de jas getrokken met een wild nieuw plan. Het is soms wat chaotisch (ik hoor nu in gedachten mijn vader gniffelen), maar wel uit liefde voor het vak en het leven. Ik kom uit een gezin van gepassioneerde vak-ioten, dus geheel vreemd is het hen niet. Enfin, het levert soms geslaagde en af en toe ook wat minder geslaagde acties op.

Ik zal vast wel eens een zijpaadje nemen, maar hopelijk brengen mijn columns de perikelen van het lesgeven, de pedagogiek en de jongeren die op straat hangen, wat dichterbij en kan ik u even laten genieten van de dagelijkse realiteit van een wereldverbeter-juf. En wellicht een kleine glimlach op uw gezicht toveren.