Series op de televisie zijn hot. Ze zijn een vorm van klantenbinding: als een aflevering je aanspreekt wil je de volgende ook zien. Belangrijk voor de kijkcijfers en dus de reclame-inkomsten.

De eerste serie waarvan ik geen aflevering wilde missen was trouwens op de radio, een hoorspelserie heette dat toen. Sprong in het heelal, en het ging over met atoomkracht aangedreven raketten naar de maan en Mars. Zondagavond om half tien, en dan weer een week wachten. Net zo spannend was Paul Vlaanderen, een misdaadhoorspelserie. In elke aflevering werd iemand anders verdacht gemaakt. Zo kon iedereen de dader zijn, de schrijver zou ook pas bij de laatste aflevering hebben beslist wie het zou worden. En dan was er nog In Holland staat een huis met de Familie Doorsnee van Annie M.G. Schmidt, één keer in de twee weken. Je zou het nu een soap noemen. Series op de radio, ik weet niet eens of ze nog bestaan.

Op de tv daarentegen komen er steeds meer. Maar het bekijken van series heeft een metamorfose ondergaan. Dankzij dvd en Netflix liggen de seizoenen kijkklaar op je te wachten. In vergelijking met tv van de omroepen is dat een verademing: je bepaalt zelf wanneer je begint, er zijn geen eindeloos lange reclames tussendoor en je plaspauzes heb je zelf in de hand. Maar het leukste is dat je net zoveel afleveringen achterelkaar kunt bekijken als je wilt. En dat is erg verleidelijk, dat kan ik je wel vertellen.

Veel series hebben iets gemeenschappelijks. Niet zelden wil je ermee stoppen na de eerste aflevering omdat die totaal niet boeit of omdat er zoveel nieuwe personen op het toneel verschijnen – die ook nog eens erg op elkaar lijken te lijken – dat je door de bomen het bos niet meer ziet. Maar ik heb ervaren dat je een paar afleveringen moet hebben gezien, dan kun je alsnog door het verhaal gepakt worden. Dit gold bv. voor de series Breaking Bad en Lilyhammer. De eerste aflevering van Lilyhammer, een Noorse serie, heb ik zelfs een paar keer uitgezet, totdat ik in de gaten kreeg dat het een parodie was. Een parodie op The Sopranos. Deze serie gaat over het dagelijks leven van maffiabaas Tony Soprano en die moest ik daarna natuurlijk ook zien, 6 seizoenen, 86 afleveringen. Misschien wel de beste serie die ik ooit heb bekeken.

Maar naarmate de seizoenen van series verstrijken, zakken de verhalen nogal eens als een plumpudding in elkaar. Blijkbaar hebben de schrijvers hun creatieve kruit in de eerste seizoenen al verschoten. Bij de laatste aflevering zie je hun worsteling om er een goed einde aan te breien zonder de mogelijkheid van toch-nog-een-vervolg om zeep te helpen. De laatste aflevering wordt dan zo’n labbekakkerig dieptepunt dat je bijna spijt krijgt dat je er ooit aan bent begonnen.

Zo vond ik de laatste aflevering van de Sopranos tamelijk vreemd maar volgens sommigen is die juist geniaal. De capo dei capi zit met vrouw en zoon in een restaurant. Dochter stapt wat later binnen, ze had wat parkeerproblemen met d’r autootje, als ineens ……. Nee, ‘k zal niets verklappen, zou niet leuk zijn voor hen die de serie nog willen zien.

Eén ding is zeker, toch-nog-een-vervolg met dezelfde Mr Tony Soprano zal er nooit komen. Het einde voor de corpulente Amerikaanse acteur James Gandolfini, die Tony briljant neerzette, kwam onverwacht in 2013 toen hij op 51-jarige leeftijd acuut door een hartinfarct het loodje legde. Ironisch genoeg was dat tijdens een vakantie in het moederland van de maffia èn onderweg naar Sicilië om een prijs in ontvangst te nemen. Dat is nog eens een echt rigoreus einde, daar kunnen de schrijvers van tv-series een puntje aan zuigen.

Joop P van de Merwe

Joop P van de Merwe

Columnist op donderdag 1x per maand 2014-2015| voormalig internist-immunoloog (Erasmus MC)

1 Reactie

  1. Aad Rieken
    9 juli 2015 at 08:22

    ”SOAP-RA-….:NOS,NEE NPO”
    Goede Tijden Slechte Tijden.