Column: Landschap

Volgens mij was het afgelopen zomer dat bij Zomergasten op televisie een landschapsarchitect als gast was (ik heb het even nagezocht, het was Adriaan Geuze).

Wat me vooral bij gebleven is van die uitzending was het stukje over de vervuiling van het Nederlandse landschap. Als voorbeeld liet hij een filmpje zien van een stuk van de A4 van Den Haag richting Amsterdam ter hoogte van Leiden.

Een lange rij van gebouwen, winkels (meubelboulevard) en muren aan de ene kant en aan de andere kant het traject van de hogesnelheidstrein en andere bebouwing. Met afschuw sprak hij over zoveel vervuiling van het landschap. Waarom moesten al die gebouwen, winkels en bedrijven zo nodig pal op de snelweg worden gebouwd?

Ik kon me helemaal vinden in zijn woorden. Als kind gingen wij regelmatig naar opa en oma in Noord Holland en dan was de A4 aan beide zijden groen, polderland. Daar is inderdaad helemaal niets meer van over of van te zien. Pas ver na Leiden kun je nog wat resten zien van het weidse polderlandschap.

Ik moest hier aan denken toen ik gisterochtend van huis naar mijn werk in Maassluis reed. Over de A20 van Westerlee naar de afslag Maassluis. Links van me lag in de verte Maasland te glimmen in het prachtige ochtendlicht. Het had gevroren en daardoor was de aanblik van dit dorp met zijn karakteristieke kerktorens in het licht van de opkomende zon van bijna poëtische schoonheid.

Ik weet dat er plannen zijn om juist in de polder tussen Maassluis en Maasland op dat stuk naar gas te gaan boren. Dat betekent dat dit onvervuilde stukje Nederlands cultuurlandschap ook hier gaat verdwijnen. Ik weet ook dat vele Maaslanders (en niet Maaslanders) tegen deze vorm van horizonvervuiling zijn. Mijn steun hebben ze.

In dit sterk verstedelijkte deel van de provincie is de gemeente Midden-Delfland een groene oase. Niet voor niets is zij Citta Slow ambassadeur voor Nederland. Laten we dit alstublieft bewaren zodat ook generaties na ons kunnen genieten van hoe mooi het polderlandschap in Nederland kan zijn.