In het jaar dat Abraham langskomt is het bijna onvermijdelijk dat je regelmatig geconfronteerd wordt met het feit dat de mens na vijf decennia zijn fysieke top toch echt gepasseerd is.

Vergeleken met twee generaties terug gaat dat verval gelukkig een stuk langzamer dankzij betere voeding, beter arbeidsomstandigheden en een betere gezondheidszorg, maar dat neemt niet weg dat de steeds meer naar grijs neigende haarlijn zich langzaam maar zeker terugtrekt,  de VO2 max en daarmee de conditie vermindert, de spieren strammer worden en het reactievermogen dermate wegzakt dat alle spelletjes die op pure snelheid zijn gebaseerd bij voorbaat worden gewonnen door je kinderen.

Uiteraard doen we er alles aan om dit natuurlijke fenomeen niet onder ogen te zien en treffen we allerlei maatregelen om zo veel mogelijk het gevoel te houden dat onze scherpe geest nog in het lichaam van die 25-jarige zit. Dus geef je je haar een kleurtje, ga je extra trainen, doe je meer lenigheidsoefeningen en bluf je je kinderen af met spelletjes als Ruzzle waar de woordenschat net iets belangrijker is dan de snelheid van typen.

Soms zijn meer rigoureuze ingrepen nodig. In een jaar dat de kersverse sportvrouw van Maassluis me voorbijstreeft op de middellange loopafstanden en ik na een ideale voorbereiding op de Westland Marathon toch bijna 10 minuten langzamer loop dan het persoonlijk record van 6 jaar eerder, realiseer ik me dat een nieuw sportdoel dringend gewenst is.

Dankzij de ommezwaai naar de triatlon kan ik nu, met name in het zwembad, weer positief en daardoor stimulerend resultaat zien van mijn inspanningen.
Je kunt echter niet overal omheen.

De afgelopen maanden was me bij het ontbijt al opgevallen dat er voor de krantenartikelen een waas hing dat al knipperend met de ogen hardnekkig aanwezig bleef. Dat meende ik direct te kunnen wijten aan een combinatie van het vroege tijdstip waarop ik de slaap nog uit mijn ogen moest wrijven, het flauwe kunstlicht boven de tafel en het matige contrast tussen letters en achtergrond op het papier. Een uitleg die tot schamper gelach leidde bij de tafelgenoten, die er geenszins over twijfelden dat het hier gewoon een ouderdomskwaaltje betrof.

‘Koop nou toch gewoon een leesbril pap!’

Afgelopen dinsdag bracht de menukaart van een sushi-restaurant de definitieve bevestiging van het gelijk van mijn tafelgenoten. De letters onder de 100 oosterse lekkernijen bleven vrijwel onleesbaar over de kaart zweven totdat ik van een collega haar leesbril mocht lenen. Het resultaat liet niets aan duidelijkheid te raden over; ook bij déze bijna 50-jarige zet het proces van de fysieke aftakeling zich onverdroten voort.
Een dag later viel mijn oog dus voor het eerst ook op een bordadvertentie bij die optiek aan de PC Hooftlaan. De blik van een toekomstige klant?

21/02/2015

Ron v/d Berg

Ron v/d Berg

Zaterdagcolumnist (per 2016: 1x per 2 weken | ICT Beheerder | AVW atleet en vader van 3 dochters. Zie ook www.ronb1965.nl.

1 Reactie

  1. Louwrens
    21 februari 2015 at 09:15

    Hahaha, ik heb een half jaar geleden ook een leesbrilletje gekocht en dat had ik veel eerder moeten doen. Een geweldige uitvinding maar wel confronterend 😉