Column: Lekker belangrijk

Die rode sok in je witte was. Een appeltaart gaan bakken met je dochter en na een resultaatloze zoektocht in de koelkast ontdekken wat je vergeten was in de winkel. Een storing in de site van de belastingdienst op het moment dat je vastberaden je omzetbelasting wilt indienen. De kattenbak leegscheppen in een oude plastic tas en tot de ontdekking komen dat daar een gat in zit.

Het zijn van die kleine ergernissen. Niet echt heel belangrijk of levensbedreigend. Gewoonlijk lach je erom. Behalve op zo’n dag als vandaag. Grijs en vochtig weer buiten. Een stormachtige wind die weer een tak van ‘mijn treurwilg heeft gestolen. Een berg was die maar niet droog wil worden in huis. Kortom ik ben niet echt in mijn hum. En dan stapelen deze ergernisjes zich op.

Ik pak mijn Samsung smartphone en zoek een lekker muziekje op, doe mijn oortjes in en sluit me even voor alles af. Jeff Healey zingt over zijn gitaar die zachtjes huilt. Heerlijke muziek en ik kom tot rust. Totdat mijn telefoon gaat piepen. Niemand die me belt of appt. Nee het is mijn ‘not so smart’phone die me op subtiele, doch dwingende wijze laat weten dat de batterij weer eens bijna leeg is.

Onmogelijk, denk ik. Hij heeft de hele nacht aan de oplader gelegen en nog wel op de vliegtuigstand. Dan doet eigenlijk niets het behalve mijn wekker en muziekspeler. Al tijden erger ik me aan de incompetente batterij van deze telefoon. Alles heb ik al geprobeerd en ja, alle instellingen staan zo zuinig mogelijk. Het lijkt niet te helpen. Het is al zo erg dat ik naast mijn telefoon ook een reservebatterij, oplader en mobiele oplader bij me heb als ik een dag weg ga.

Mijn telefoon is voor mij een belangrijk apparaat. Ik gebruik hem als agenda, fototoestel, voor mijn werk, bankzaken, sociale media, mail, om het nieuws te lezen, reistijden en OV te checken, om muziek te luisteren en oh ja… ik bel er soms mee. De Samsung is pas een jaar oud en hij hapert. De batterij loopt leeg met de snelheid van de voortrazende wind buiten. Hij laadt op in het tempo van een slak in slow motion.

Ik bel Tele2, mijn provider. Ze kunnen niet veel doen, mijn abonnement kan ik nog niet opzeggen en ze verbinden me door met de technische dienst van Samsung. Daar leg ik weer het probleem uit en ik krijg het advies mijn toestel op te sturen. Aangetekend. Binnen twee weken hoor ik dan wat er aan de hand is en of het gerepareerd kan worden. Kan dat niet of is het te duur? Dan betaal ik onderzoekskosten van circa 35 euro, tel daarbij op de kosten voor het aangetekend versturen.

“Maar…”, stamel ik. “Ik kan toch niet twee weken zonder telefoon? Hoe moet ik dan bereikbaar zijn of zelf kunnen bellen? Hoe moet ik dan mijn werk doen?” De medewerker beaamt dat het wel een probleempje is, maar kan daar verder niets aan doen. Daar zit ik dan. Met een abonnement dat ik niet op kan zeggen, een telefoon die soms in coma lijkt te zijn en eeuwig aan het infuus ligt.

Ach het zijn kleine ergernissen. Ik realiseer het me. De wereld staat in brand, vliegtuigen storten neer, oorlogen verwoesten levens, besmettelijke ziektes verspreiden zich. Het nieuws is een horrorfilm geworden. Wat zeur ik dan? Lekker belangrijk.

Dus ik geniet van de storm terwijl ik naar de supermarkt loop om boter te kopen. Ik bak samen met mijn dochter een appeltaart, zet de wasmachine nog maar eens aan. Met stoffer en blik veeg ik het kattengrit bij elkaar terwijl de katten meelevend toekijken. De belasting kan tot morgen wachten en de wind is wat gaan liggen. Lekker belangrijk! Alleen die rottige ‘not so smart’phone zit me dwars. Om Jochem Myjer te citeren: ‘Het is een irritatiefactortje’.