In mijn eerste column schreef ik dat een van mijn dromen was om een deadline te moeten en kunnen halen: Die droom is vandaag uitgekomen!Β  Het is zaterdag en aanstaande maandag wordt deze column geplaatst. Een column waarvan ik nog geen idee heb waarover hij gaat of wat de achterliggende boodschap ervan zal zijn.

De maand Maart was voor mij persoonlijk inspiratieloos, gezondloos en niet zorgeloos.

Inspiratieloos omdat ik niet één gedicht op papier heb gezet. En als ik al iets wilde schrijven, dan was het na drie zinnen niet goed genoeg voor mij en dan moet ik stoppen. Het rolt eruit of niet. Zo werkt dat bij mij.

Gezondloos omdat ik voor het eerst in jaren echt weer eens ziek ben geweest. En hoe! De eerste week van Maart begon met ontstoken tandvlees. Dat werd een spoedbezoekje aan de tandarts op maandagochtend, en hoe suf was ik om naar de tandarts te gaan? Ik heb immers een kunstgebit! Afijn, hij gaf me een spoelmiddel en een antibiotica kuur. En ik mocht vooral mijn gebit NIET dragen. Alsof ik dat zou willen met die pijn? Dat betekende dus aan huis gekluisterd. Nu woon ik in een lief klein huisje, dus daar heb je mij niet mee. Ik ben echt een thuismens. Heerlijk!

Vanaf die dag kreeg ik er voor het eerst in mijn leven een koortslip bij. Vervelend dacht ik. Nou niet alleen vervelend, maar ook zeer pijnlijk! Alles in mijn gezicht deed mij zeer, koorts af en aan, en oh wat heb ik me beroerd gevoeld die week en de daarop volgende halve week. De antibiotica deed zijn werk in mijn mond, maar die koortslip werd groter en pijnlijker. Ik wist niet dat zoiets β€˜onschuldigs’ niet zo onschuldig blijkt te zijn!

Bijna twee weken verstreken waarin ik veel heb geslapen overdag, en ’s avonds mijn oudste dochter een half uur eerder naar boven stuurde, omdat ik gewoonweg niet op kon blijven tot het haar bedtijd was. Gelukkig heb ik vier schatten van kinderen die erg lief, zorgzaam en begripvol zijn geweest voor mij. Ik heb redelijk kunnen uitzieken. En als moeder is dat vrij uniek! Zo, de vrijdag was aangebroken en ik voelde mij weer redelijk goed. Twee weken in de lappenmand was lang zat en die dag zou ik weer lekker naar buiten gaan.

Tot ik de schrik van mijn leven kreeg!

Ik was aan het flirten met mijn zoontje van een jaar, de kleine charmeur, en ik gaf hem een knipoog. Alleen…. Mijn oog werkte niet mee. Sterker nog: De hele linkerkant van mijn gezicht bleek verlamd! Ik direct in paniek-stand, en het eerste wat ik dacht was: β€˜Dit was het dan’.

Mijn leven flitste even heel snel aan mij voorbij – Miep Paniek – totdat mijn vriendin mij verzekerde dat het geen TIA was. Bij de huisarts aangekomen bleek de verlamming een naam te hebben, namelijk Bellse Parese. Een zenuwaandoening ten gevolge van een ontsteking of virus. Dus werd het een stootkuur prednison van tien dagen, oogdruppels de gehele dag, en β€˜s nachts oogzalf en een oogkapje om uitdroging van het oog te voorkomen.

In het paasweekend waren mijn ouders zo behulpzaam om mijn kinderen en mij uit te nodigen voor een logeerpartijtje. Mijn meiden vonden dat natuurlijk hartstikke gaaf dat mama en hun broertje ook bleven logeren bij opa en oma! We hebben 2 heerlijke dagen gehad. Mijn meiden zijn door opa meegenomen naar de dierentuin, en ik heb echt twee dagen kunnen bijkomen en kunnen op laden, na die twee weken van ziek zijn en zielig voelen. Mijn ouders zijn echt twee schatten van mensen. En zonder hun hulp zou ik het een stuk zwaarder ervaren om alleenstaande moeder van vier kinderen te zijn.

We zijn nu weer twee weken verder vanaf de dag dat de helft van mijn gezicht het af liet weten. Het is al aardig bijgetrokken, maar nog niet 100% goed. Het kan maanden duren eer het geheel genezen is, maar de kans bestaat ook dat het blijft zoals het nu is. Maar dat is koffiedik kijken.

Al met al heb ik wel iets heel belangrijks geleerd: Het loslaten van dingen. Toegeven aan iets wat er is, in plaats van vasthouden aan iets wat er niet is. Ziek is ziek. Hulp inschakelen, en uitzieken. Het is zoals het is.

De maand Maart was niet mijn maand, maar dat betekent niet dat hij verloren is, want elke dag is een dag waarop je opnieuw kunt beginnen. En zolang je altijd probeert om de dag met een positieve gedachte af te sluiten, kun je zorgeloos de nacht ingaan, En ’s ochtends weer vol goede moed ertegenaan!

 

 

Miranda Blom

Miranda Blom

Miranda Blom | Crisiskaart consulent | Dichter @ elcamiroch.blogspot.nl Columnist maart 2016 - mei 2020 |

17 Reacties

  1. Anneke rissema
    16 juni 2016 at 21:18

    Fijn dat nu je ouders ervoor je zijn

  2. Nel blom
    5 april 2016 at 22:14

    Heel mooi verwoord Miranda je doet super met de kids wij zijn trots op je pa en ma

  3. Willem
    4 april 2016 at 18:42

    πŸ‘πŸ‘πŸ‘

  4. 4 april 2016 at 15:31

    Dat wa szeker een heftig maandje. Hopelijk is met het wisselen van de maand, ook meer geluk voor jou weggelegd!

    • Miranda
      4 april 2016 at 18:23

      Dank je Irma. Ben april gewoon positief ingestapt!

  5. Joke Mak
    4 april 2016 at 10:50

    Het is heel mooi geschreven en fijn dat je het van je af kan schrijven hoe moeilijk het ook is en blijft positief je komt er wel

    • Miranda
      4 april 2016 at 14:14

      Dank u wel tante Joke. Ik hoop andere mensen te kunnen inspireren met mijn columns. Herkenning en erkenning.

  6. Paulette Elens
    4 april 2016 at 09:20

    Iemand zien weggaan van wie je houdt is moeilijk. Je pijn opschrijven en je kwetsbaar opstellen is moeilijk. Zonder steun vier kinderen opvoeden is moeilijk. Je alleen door een ziekteproces heen worstelen is moeilijk. Is er iets dat jij NIET kan? Een deadline? Peanuts! Ik wens je een mooie maand april.

    • Miranda
      4 april 2016 at 14:13

      Dank je wel Paulette. Een ding is zeker: De maand Maart heeft mij wel een engel geschonken πŸ˜‰

  7. Aad Rieken
    4 april 2016 at 09:14

    Maart Had Voor Jou(w),
    Een Beroerde Staart.
    Hoop Nu Heel Gauw,
    Een Kers Op Je Taart!!

    April Is Van Goede Wil,
    Beterschap Miranda!!!

    • Miranda
      4 april 2016 at 14:11

      Dank u wel. En April gaan we er gewoon weer tegenaan met frisse zin!

  8. Deborah
    4 april 2016 at 08:55

    Ja je hebt een pittige mnd achter de rug…. Hoop dat April beter wordt voor je! xxx

    • Miranda
      4 april 2016 at 14:18

      Dank je wel Deborah. We blijven positief!

  9. mary
    4 april 2016 at 08:29

    wat een hoop is er toch weer in korte tijd gebeurd, respect voor hoe jij je er door heen slaat. dikke knuffel xxx

    • Miranda
      4 april 2016 at 14:17

      Dank je wel Mary. Het gaat met vallen en opstaan. En zolang je opstaat, heb je altijd de kans om te vallen, en zodra je valt en weer opstaat, heb je de mogelijkheid om verder te gaan. Elke dag is een nieuwe kans. En elke dag is kostbaar.

  10. Martha Einhaus
    4 april 2016 at 08:19

    Mooi zoals ik van je gewend ben, je weet altijd zo precies te beschrijven hoe het is.

    • Miranda
      4 april 2016 at 14:15

      Dank je wel Martha. Het is zoals het is. Niet meer en niet minder.