Column: Maassluis, een prachtstad die zo gewoon is

We wonen in een prachtige stad en dat wordt door velen erkend: we beginnen 2016 zelfs zonder noemenswaardig problemen als ik de officiële berichtgeving van de burgemeester mag geloven.

Vuurwerk oorlog
Jongelui die elkaar met vuurwerk bestoken in het park bij de Van Beethovenlaan valt binnen het normale. Het ontsteken van een vuur ter plaatse, een balkonbrand en het met vuurwerk kapot maken van een brievenbus in de Mozartlaan valt ook binnen het normale.

Kennelijk vindt men dit heel gewoon.

Wat dat aangaat is particulier vuurwerk een typisch Hollandse gewoonte die een hoge vlucht neemt.

Nederland heeft voor 65 miljoen aan vuurwerk verstookt. Dat klinkt als veel, maar het is gelijk aan

• het jaarsalaris van Messi
• het jaarbudget van Ajax
• het jaarbudget van PSV
• 15 miljoen minder dan het kabinet besteed aan een schilderij

Waar hebben we het over...

Vreugdevuur
Er lijkt behoefte aan een groot vreugdevuur met Oud & Nieuw. Zouden de voorstanders met Scheveningen willen concurreren? Een flinke centrale fik is wat zij voor ogen hebben, want anders komen er overal lokale brandjes. De geruststellende cijfers van de burgemeester laten zien dat er op ‘slechts’ 25 plekken brand was waar de brandweer moest optreden.

Kennelijk vindt men dit heel gewoon.

Bushokjes
Elders zijn veel vuilnisbakken aan diggelen gegaan, wat door velen wordt bestempeld als “dat hoort erbij en de gemeente zorgt wel voor nieuwe”. Bij Station-West zijn de ruiten van bushokjes aan diggelen getrapt. Dat vinden velen erbij horen en “het gebeurt wel vaker”. Ik reis zelden met het openbaar vervoer, dus ik kan dat laatste beeld niet bevestigen.

Kennelijk vindt men dit heel gewoon.

Vuilcontainers
In de wijk Sluispolder-West werden diverse brandjes gesticht in vuilcontainers. Dat is heel normaal gedrag daar. Oud huisraad wordt er vrijwel dagelijks van bovenaf op straat gegooid en de ondergrondse vuilcontainers worden regelmatig omgeven door vuil omdat de containers vol zitten. Je kunt het de arme bewoners niet aandoen dat zij het vuil weer mee terug in huis nemen. Het is een gemoedelijke buurt waar niemand elkaar aanspreekt op dit gedrag. Stel je voor.

Kennelijk vindt men dit heel gewoon.

Voorbeeldfunctie
In de Mgr. Bekkerstraat staan flats die nog niet met de grond gelijk zijn gemaakt.

Er staat ook het centrum “Het Klooster” – ooit een christelijke Zusterklooster van de zusters Ursulinen van Bergen – dat in 2014 wegens gemeentelijke bezuinigen was gesloten en in 2015 is omgevormd tot sociaal pension waar een enkeling nu ‘beschermd’ woont.

De genoemde flats en Het Klooster zijn de beoogde tijdelijke woonlocaties voor statushouders in 2016. Ze komen tijdelijk terecht in een wijk vol afbraak (en wederopbouw). Iedereen heeft altijd de mond vol van “die vluchtelingen moeten wel zo snel mogelijk integreren”.  Moeten zij een voorbeeld nemen aan dát gedrag?

Het valt op dat veel van dit gedrag dat ik beschrijf in buurten met flatgebouwen afspeelt. En dan met name bij huurflats. Het werpt ineens een heel ander daglicht op het etiket sociaal bij “sociale woningbouw” en “huren in de sociale sector”.

Kennelijk is dit gedrag daar heel gewoon.

Prachtstad
Kom op mensen. Jullie willen mij toch niet wijsmaken dat voornoemde normaal gedrag is, want dan vrees ik het ergste voor de rest van het jaar. Als iedereen het wél normaal vindt, voorspel ik dat Maassluis straks het stempel “prachtstad” krijgt, maar dan wel in de betekenis van “Vogelaar-wijk” zoals die sinds 2007 landelijk wordt gehanteerd.

Nawoord
Ik zie ineens een mooi thema voor Citymarketing: “Maassluis, The city that never sleeps”. Dat is ook wel begrijpelijk ook, want we liggen straks allemaal wakker, niet zeker of het buiten om het eigen huis wel veilig is.

Een knappe imagoswitch van Maassluis dat voorheen als slaapstad werd bestempeld.

PS

Er zijn mensen die zich afvragen of ik wel jong ben geweest en of het in mijn woonbuurt niet gebeurde. Ik kan u verzekeren dat ik jong ben geweest, maar nooit wat met vuurwerk heb gedaan. In mijn hele leven in alle woonbuurten (3 in Rotterdam en 3 in Maassluis) waar ik heb gewoond speelde zich nooit iets dergelijks af. Wel is het zo dat na iedere verhuizing de buurt in een paar jaar flink achteruitging en dán dit soort excessen de kop opstaken.