“Wacht op mij, ik hou er niet van om alleen te zwemmen” riep ik naar hem. “Ik hoorde dat je zaterdag ook meedoet”. Zo zwom ik vorige week in de Boonervliet mee met nog een enthousiasteling voor het ‘Rondje Kerkeiland’. Druk kwebbelend kwam ik er na een paar 100 meter schoolslag achter dat de persoon in kwestie niet de persoon was die ik dacht dat hij was, dus zo zwom ik met een wildvreemde gezellig een retourtje brug mee. Hoe kun je ook als je ietwat kippig bent onderscheid maken tussen zwarte wetsuits, zwembrillen en badmutsen? Het maakte niet uit. Zwemmen verbroedert. Dat bleek.
Afgelopen donderdagavond was een laatste check of ik überhaupt wel in staat was om te zwemmen met strak pak na de desillusie dat twee rondjes een eitje waren. Twee rondjes om de kerk staan dus gelijk aan 60 baantjes in het zwembad. Iets wat ik me vooraf niet gerealiseerd had als gelegenheidszwemmer met te weinig gelegenheden.
Zaterdagochtend stonden zwemmaatje Marco en ik, samen met nog ruim 200 deelnemers, klaar voor het ‘Rondje om 400 jaar historie heen’. Met gezonde spanning in ons lijf waren we er helemaal klaar voor. Niet nadenken of er afgelopen nacht jongeren wél of niet in de haven geplast hadden, vast niet, en niet nadenken over wat we allemaal nog meer konden aantreffen. En ja, dat ik het achteraf toch wat stoerder had gevonden om borstcrawl te doen, was een beetje aan de late kant. Ik twijfelde nog of ik niet tòch de borstcrawl, het oog wil ook wat, kon proberen, maar ik was hoogstwaarschijnlijk direct uit het water gevist vanwege een slechte imitatie van een meerkoet. Schoolslag was écht de enige optie.
Het werd een traag proces. We zwommen zeg maar heel geleidelijk, mijn maatje en ik. Vele keren hebben we geposeerd in rugslag voor de toeschouwers langs de kant die ons het idee gaven een foto te willen maken. Dit moment moest natuurlijk voor altijd en het liefste zo vaak als mogelijk vastgelegd worden. Het viel natuurlijk allemaal niet mee. Het water inspringen terwijl je nog iets wil zeggen, resulteert in een hinderlijke nasmaak die je niet zomaar kwijtraakt. De hoge golven, veroorzaakt door de reddingsbrigade, maakten het ook niet makkelijker. Ook was het soms best scary zodra er een tak zich voordeed als een dode vis en tegen je aan botste. En op het moment dat het startschot gelost werd voor de 3 km race raakten we toch een beetje in paniek. Niet omdat we, echt niet, dachten dat er op ons geschoten werd maar omdat het toch wel gênant werd om ook nog eens ingehaald te worden door de deelnemers van de 3 km, die veel later startten.
Maar we hebben het gered en zijn binnen de tijd geëindigd. Meedoen bleek weer belangrijker dan winnen. Bovendien was het echt een fantastische ervaring en een goed georganiseerd evenement door Sandor Wols. Ik zeg voor herhaling vatbaar. Ik zal de borstcrawl gaan oefenen met zwembril én badmuts op. En dan keihard hopen dat we volgend jaar nog een keer mogen!
3 Reacties
Dank jullie wel. En inderdaad een buiging voor Sandor Wols maar ook voor alle vrijwilligers. Als het volgend jaar weer is, dan meld ik me bij deze aan!
Mooi verhaal. Ik had graag meegedaan maar als vrijwilliger is het ook een belevenis geweest. Leuk om al die enthousiaste reacties te lezen.
Ik buig voor de inzet van Sandor Wols die het hem maar mooi heeft gefikst. Maanden werk heeft het hem gekost, daarbij is mijn bijdrage een peuleschil. Volgend jaar weer?
Respect!